Το παιχνίδι της Κυριακής (17/12) δεν είναι ικανό, από τις προϋποθέσεις που είχαν δημιουργηθεί πριν από αυτό, για να χωρά ιδιαίτερη κριτική. Πραγματικά, με τόσες απουσίες από πλευράς ΠΑΣ στο Καραϊσκάκη, η ομάδα του Γιάννη Πετράκη δεν μπορούσε να κάνει πολλά παραπάνω από αυτά που είδαμε στο χορτάρι του φαληρικού γηπέδου, με εξαίρεση την επιθετική της λειτουργία. Το παραδέχθηκε και ο ίδιος ο Κρητικός κόουτς. Ίσως λίγα πράγματα επιπλέον μπορούσαν να γίνουν, αλλά αυτό μόνο εύκολο δεν ήταν, κόντρα σε έναν αντίπαλο με τη δυναμική του Ολυμπιακού, που ήθελε διακαώς το ματς.
Ο Γιάκος δεν ήταν σε καλή ημέρα, ο Χαλκιαδάκης ήταν κάκιστος, ο Μανθάτης το προσπάθησε πολύ, αλλά κάποια πράγματα δεν του βγήκαν, ο Μπουκουβάλας πάλεψε -κλασικά- σκυλιασμένα, όμως δεν τον βόλευε που έπαιζε με ανάποδο πόδι, ο Αποστολόπουλος τα πήγε σχετικά καλά, αν και τον έβριζε όλο το γήπεδο από την προθέρμανση μέχρι το τελευταίο σφύριγμα, με αποτέλεσμα ο Κόντε να μείνει απελπιστικά μόνος στην επίθεση. Ο Ισπανός έδωσε μάχες, έφαγε πολλή κλωτσιά, πάλεψε, αλλά ποτέ δεν πήρε με προϋποθέσεις την μπάλα, για να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα, να τη στείλει στα αντίπαλα δίχτυα.
Αυτό που μπορεί να κρατήσει κανείς στα «συν» της ομάδας είναι η συνεκτικότητα που έβγαλε η άμυνα, αλλά και η σταθερότητα του Γιαννίκογλου, που απέδειξε ότι σωστά πήρε την ευκαιρία από τον προπονητή του, ο οποίος τόνισε στη συνέντευξη Τύπου πως από εδώ και εμπρός θα τον καθιερώσει στο βασικό σχήμα, γιατί αυτό είναι το σωστό. Το πάθος που έβγαλε αυτή η γραμμή (της άμυνας) ήταν ένα σημαντικό στοιχείο, που πρέπει να κρατήσει η ομάδα για τη συνέχεια και να δουλέψει πάνω σε αυτό. Μπορεί ο Μπέριος να βρέθηκε στο επίκεντρο των «πυροβολισμών» από τους αντιπάλους, αλλά ο τρόπος με τον οποίο προστάτευε τόσο τον πιτσιρικά Μαυροπάνο, που ήθελαν να του χαλάσουν το μυαλό, επειδή ήξεραν ότι είναι ο καλύτερος των μετόπισθεν, όσο και γενικά την ομάδα, δείχνει το δέσιμο που υπάρχει σε αυτήν.
Αυτό το παιχνίδι ήταν στα δικά μου μάτια μια πολύ καλή πρόβα τζενεράλε ενόψει του παιχνιδιού της Πέμπτης (21/12) με αντίπαλο τον Λεβαδειακό για το Κύπελλο. Ο πρώτος αγώνας της φάσης των «16» θα αποδειχθεί καθοριστικός. Η ομάδα της Λιβαδειάς είχε ξεκινήσει πολύ δυναμικά τη νέα αγωνιστική χρονιά, αλλά από ένα σημείο και έπειτα «ξεφούσκωσε». Λογικό. Όπως λογικό είναι ότι πάλεψε τόσο πολύ και πήρε τη νίκη κόντρα στον Πανιώνιο, καθώς εάν δεν έπαιρνε αυτούς τους βαθμούς, θα ζοριζόταν πολύ ενόψει της συνέχειας.
Στα δικά μου μάτια, η υπεροχή του ΠΑΣ είναι σαφής, αλλά αυτό πρέπει να φανεί και στο χορτάρι. Εκεί που πρέπει να βγάλει όλες τις τεχνικές και κυρίως τακτικές τις πνευματικές αρετές που διαθέτει. Στο παιχνίδι του πρωταθλήματος είχαμε μια κλοπή της νίκης, αλλά πλέον και με ισοπαλία με γκολ, θα είναι το πρώτο φαβορί για να περάσει στα προημιτελικά.
Για να γίνω σαφής, οι «κυανόλευκοι» δεν πρέπει να πάνε με στόχο την ισοπαλία στη Βοιωτία, αλλά τη νίκη και με όσο το δυνατόν περισσότερη διαφορά. Όμως, αυτό που μετράει είναι να φανούν αποτελεσματικοί σε αυτήν τη σειρά, γιατί το Κύπελλο πρέπει να αποτελέσει στόχο, γιατί θεωρώ ότι υπάρχει η προοπτική να φτάσει μακριά. Ειδικά με τον τρόπο που έβγαλε τον πιο δύσκολο όμιλο από την πρώτη θέση, θα είναι κρίμα να μην ρίξει εκεί το βάρος, από τη στιγμή μάλιστα που το πρωτάθλημα δεν πηγαίνει όπως όλοι στην ομάδα και στον κόσμο θα ήθελαν.
Με… λύσσα, λοιπόν, για το Κύπελλο, για να κλείσει και όμορφα η χρονιά ημερολογιακά. Θα είναι άδικο για όλη αυτήν την προσπάθεια που γίνεται, να μην συμβεί κάτι τέτοιο.