Καλό σκάουτινγκ ή γεμάτο πορτοφόλι;

Δεν γίναμε αίφνης Ισπανία, Ιταλία ή Αγγλία και είναι φανερό πως δε θα γίνουμε ποτέ. Για κάμποσους λόγους που δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν. Ωστόσο ακόμα και σε τούτη τη μεταγραφική περίοδο που παραδοσιακά περιμένεις το ελάχιστο να αποκτήσει παρά φύσιν σπουδαιοφανή χροιά, βλέπεις μια ποιοτική διαφοροποίηση. Ίσως τελικά να είναι πιο εύκολο απ’ ό,τι φαίνεται για να έρθουν παίκτες με στάνταρ ποιότητας στη χώρα μας. Δεν λέω ότι είναι φτηνό το... σπορ, αλλά σίγουρα δεν είναι ακατόρθωτο. Επιπλέον δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι η μοναδική διέξοδος για τις ελληνικές ομάδες.

Πολλές φορές η ανακάλυψη ενός άγνωστου ποδοσφαιριστή αποτελεί μεγαλύτερο παράσημο για τις δικές μας ομάδες από το να «ψωνίσουν» έτοιμες και κοινά αποδεκτές λύσεις. Το πρώτο προϋποθέτει καλό σκάουτινγκ, δουλειά εις βάθος, μελέτη του αντικειμένου, ενώ το δεύτερο χρειάζεται μόνο ένα γεμάτο πορτοφόλι έτοιμο να αδειάσει αυθωρεί και παραχρήμα.

Οι οπαδοί και οι... εφημερίδες αρέσκονται στις όμορφες φούσκες που φτιάχνουν πρόσκαιρα όνειρα, καταλήγοντας συνήθως σε αυτό που πραγματικά είναι: φούσκες. Είναι απόλυτα θετικό ότι οι περισσότερες ομάδες αρχίζουν να ξεφεύγουν από αυτήν τη στρεβλή λογική που οδηγεί μαθηματικά στο καλά πληρωμένο λάθος. Αν και θα περίμενε κανείς να υπόκεινται σε αυτό το νόμο οι φτωχότερες ΠAE και λιγότερο οι μεγάλοι που με το νόμο των πιθανοτήτων θα έχουν περισσότερες ευκαιρίες για να φέρουν κάποια στιγμή ένα επώνυμο κελεπούρι. Όσο πιο επαγγελματικά αντιμετωπίζει κανείς τις μεταγραφές, τόσες περισσότερες πιθανότητες έχει για να βρει κερδισμένος. Ακόμη και αν χρειαστεί να αδειάσει το πορτοφόλι του...

Ο άγραφος νόμος του ποδοσφαίρου

Είναι άγραφος νόμος του ποδοσφαίρου ότι όλες οι μεταγραφές κρίνονται στο γήπεδο. Ο πιο σπουδαίος παίκτης μπορεί να μην «κολλήσει» σε μια ομάδα και να περάσει χωρίς να ακουμπήσει απ’ αυτήν. Και αντίστροφα, ένας μέτριος παίκτης, αν νιώσει καλά σ’ ένα σύνολο, αν τον βολέψει σχετικά με τα προσόντα του το σύστημα της ομάδας και βρει την υποστήριξη που πιθανόν χρειάζεται από τον προπονητή και τον κόσμο, μπορεί να κάνει σπουδαία καριέρα.

Για να μην τρελαθούμε, όμως, τα ονόματα των μέτριων παικτών που, υπό συνθήκες, έκαναν σπουδαία πράγματα ΔΕΝ είναι γενικώς περισσότερα απ’ όσα είναι τα ονόματα σπουδαίων παικτών που αποδείχτηκαν «χαμένη υπόθεση». Είναι λιγότερα. Είναι οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, αλλά ο κανόνας δεν είναι.

Ο κανόνας είναι ότι όσο καλύτερους (ποιοτικότερους) παίκτες παίρνει κάποιος στην ομάδα του τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες έχει και να ανεβάσει συνολικά το επίπεδό της. Και όσο περισσότερους μέτριους παίκτες αναζητά, με την ελπίδα να του «βγουν» αστέρια, τόσο λιγοστεύουν αυτές του οι πιθανότητες.

Είναι, λοιπόν, απλό και καθολικά αποδεκτό παγκοσμίως αυτό που λέμε τώρα και δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να επανεφεύρουμε και την αλφαβήτα του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα του 2009. Το να γίνει κουβέντα του τύπου «μα, δεν μπορούν όλες οι ομάδες να παίρνουν μόνο καλούς παίκτες -αυτά είναι για τους πάμπλουτους συλλόγους», το δέχομαι ανεπιφύλακτα. Έτσι συμβαίνει, πράγματι. Και δεν συζητάμε αυτό τώρα. Συζητάμε πάντα για το εφικτό και όχι για το ευκταίο.

Νίκος Σκούμπος (αναδημοσίευση από Αθλητική Γνώμη)