Λουκέτο… ή αλλάξτε το

Έλα μωρέ τώρα ποιο Ρεάλ- Μπαρτσελόνα; Ποιος τελικός Copa Del Rey; Ελληνικό ποδόσφαιρο και τα μυαλά στα κάγκελα φιλαράκι. Ποδοσφαιρικό θέαμα σε υψηλό επίπεδο, αλλά πάνω από όλα σε συνθήκες πολιτισμού, με τους ποδοσφαιριστές και δη τους διεθνείς, τους Έλληνες διεθνείς παρακαλώ, να μην τσακώνονται μεταξύ τους και να αποχωρούν αγκαλιασμένοι με προορισμό τα αποδυτήρια, μετά το τέλος του αγώνα της Τούμπας.

Ενός αγώνα που δάκρυσε... όλη η Ελλάδα από την φοβερή και τρομερή διάθεση που έδειξαν οι ομάδες στον αγωνιστικό χώρο, για τις λίγες ώρες ποδοσφαιρικής χαράς που μας προσέφεραν, ώστε να μας κάνει για λίγο να ξεχάσουμε τα προβλήματα μας.

Γι αυτό σας λέω, έλα μωρέ τώρα ποιο Ρεάλ – Μπαρτσελόνα, ποιο Champions League, ποιο Europa League, Ελληνικό ποδόσφαιρο σου λέω. Για να σοβαρευτούμε όμως τώρα, τα όσα τραγελαφικά έγιναν χθες στον δεύτερο ημιτελικό του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό μας γυρνάνε και πάλι πολλά χρόνια πίσω.

Ελληνικό ποδόσφαιρο 2014. Βουτηγμένο μέσα στην σαπίλα, μέσα στην καφρίλα, μέσα στην ανυπαρξία, μέσα στην διαστροφή, μέσα στην αηδία. Και πολλά ακόμα που μπορώ να βρω και να πω, δίχως ωστόσο να αλλάξει κάτι. Τζάμπα θα μαλλιάσει η γλώσσα μου.

Τα έχουμε πει, τα έχουμε γράψει, τα λέμε, τα ξαναλέμε, γινόμαστε γραφικοί. Το ελληνικό ποδόσφαιρο αν δεν καθαρίσει… μέσα από τα σπλάχνα του, από όλη αυτή την βρωμιά και την δυσωδία, άσπρη μέρα εμείς οι αγνοί ποδοσφαιρόφιλοι δεν πρόκειται να δούμε. Τίποτα λιγότερο, τίποτε περισσότερο.

Και φυσικά σε κάθε μεγάλο ποδοσφαιρικό γεγονός της Ευρώπης θα μας πιάνουν τα κλάματα και θα λησμονούμε γιατί να μην είμαστε και εμείς σαν και αυτούς.

Τα όσα «ωραία» έγιναν χθες στην Τούμπα δεν μας αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. Άλλωστε όλες αυτές οι «ομορφιές» έχουν γίνει και κατά το παρελθόν και σε άλλα γήπεδα. Αν ξεκινήσω να γράφω τι «καφριλίκια» έχουν γίνει θα χάσουμε την  μπάλα και την ουσία.

Οπότε μην στεκόμαστε εκεί. Συμφωνούμε όλοι μας ότι χθες δεν είδαμε ποδόσφαιρο. Παρακολουθήσαμε μια αηδία. Μια αηδία που έκανε όλους τους αγνούς φίλους του ποδοσφαίρου εννοώ, γιατί υπάρχουν και οι «κάφροι», να κάνουμε εμετό και να θέλουν να κλείσουν την τηλεόραση.

Δυστυχώς όμως δεν βλέπουμε να αλλάζει κάτι. Δεν βλέπουμε τους παράγοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου, γιατί για μένα αυτοί έχουν την μεγαλύτερη ευθύνη, να αλλάζουν ρότα και να ρίχνουν νερό στο κρασί τους.

Δεν γίνεται διαφορετικά. Τα πάντα ξεκινάνε από την κεφαλή. Αν οι παράγοντες του αθλήματος μας δεν κατεβάσουν τους τόνους, δεν δουν πραγματικά το πρόβλημα που ταλανίζει το ελληνικό ποδόσφαιρο, πραγματικά κάθε φορά θα αναλωνόμαστε στα ίδια.

Φυσικά τα όσα έγιναν χθες, είναι καταδικαστέα και νομίζω ότι κανένας αγνός φίλαθλος δεν του αρέσει να βλέπει τέτοιου είδους «καραγκιοζιλίκια» με τα ψάρια, τις μπανάνες και όλα τα συναφή. 

Και εντάξει πες ο «κάφρος» και αυτός που είναι βουτηγμένος… στην ανυπαρξία δεν έχει καθαρό μυαλό και αντιδράει έτσι. Άλλα και από τους ποδοσφαιριστές και μάλιστα τους διεθνείς μας; Ε αυτό δεν το περίμενα. Περίμενα τουλάχιστον ότι αυτοί θα σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Με τι μούτρα θα ταξιδέψουν σε λιγότερο από δύο μήνες στα γήπεδα της Βραζιλίας. Με τι μούτρα θα ενσωματωθούν στην Εθνική μας ομάδα για να μπορέσουν να την βοηθήσουν να κάνει μια καλή πορεία, στο μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό γεγονός του πλανήτη που είναι το Μουντιάλ.

Με τι μούτρα; Το να κάθονται να τσακώνονται μεταξύ τους; Το να κάθονται να πλακώνονται, να παίζουν μπουνιές, να παίρνει ο άλλος το σημαιάκι του κόρνερ και να το πετάει; Σε όλο αυτό το τρισάθλιο «θέατρο του παραλόγου», ενεργή συμμετοχή είχαν και οι ποδοσφαιριστές.

Και γι αυτό το λόγο ο ομοσπονδιακός προπονητής Φερνάντο Σάντος πρέπει να πάρει θέση και να αποφασίσει τελικώς τι θα γίνει με αυτούς τους διεθνείς που κάθονται και πλακώνονται σαν τα κοκόρια, λες και έχουν να χωρίσουν κανένα οικόπεδο, ή σπίτι.

Για ακόμα μια φορά ξευτιλιστήκαμε και γίναμε περίγελος παντού. Δεν μου κάνει εντύπωση. Συνηθισμένος είμαι. Από μικρό παιδί που άρχισα να παρακολουθώ ποδόσφαιρο μαζί με τον πατέρα μου, όπου παρεπιπτόντως με πήγε στο ΟΑΚΑ για πρώτη φορά το 1994, όταν και ήμουν 9 χρονών, και πέρασε ξυστά δίπλα μου καρέκλα, δεν μου κάνει αίσθηση τα όσα έγιναν και γενικώς τα όσα γίνονται στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ανοσία πλέον.

Άλλωστε το θέμα μύριζε μέρες τώρα, μετά το τέλος του πρώτου ημιτελικού του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟΚ και τα όσα έγιναν στο «Καραϊσκάκη». Μύριζε… για το τι θα γίνει στην Τούμπα. Μύριζε η φανατίλα από μακριά.

Η επόμενη ημέρα της «γελοιοκατάστασης» που εκτυλίχθηκε στην Τούμπα, μας αφήνει πικρία, πόνο και αηδία. Κανένας σοβαρός φίλαθλος δεν προκρίνει όλο αυτό το σκηνικό που έγινε. Δυστυχώς, όμως όλοι εμείς λουζόμαστε το ποδόσφαιρο της ντροπής και της ανυπαρξίας.

Δυστυχώς και κυρίως εμείς οι δημοσιογράφοι έχουμε ευθύνη για όλο αυτό το κατάντημα. Την μεγαλύτερη ευθύνη όμως, την έχουν οι «μεγαλοπαράγοντες». Αυτοί που μέρα με τη μέρα, χρόνια με τα χρόνια, με τα λάθη τους, «τρώνε» τις σάρκες του δύσμοιρου ελληνικού ποδοσφαίρου.

Αλλάξτε το κύριοι. Αλλάξτε το ποδόσφαιρο μας. Αν θέλετε γήπεδα γεμάτα και σε κάθε αγώνα το ποδόσφαιρο να αντιμετωπίζεται ως γιορτή, αλλάξτε το.

Με μέτρα δραστικά όμως, όχι με φρου-φρου και αρώματα. Αλλάξτε το ποδόσφαιρο. Αν δεν μπορείτε όμως, κλείστε το «μαγαζί», βάζοντας λουκέτο να ηρεμήσετε και εσείς, αλλά πάνω από όλα και εμείς.