H «βασίλισσα», η μαχητική Ατλέτικο, ο «κομπλεξικός»

Τα 12 χρόνια μακριά από τον ευρωπαϊκό θρόνο ήταν πολλά. Μα πάρα πολλά για την Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία όλο το προηγούμενο διάστημα ξόδεψε αμέτρητα ποσά για να φέρει τους καλύτερους και στο τέλος δεν κατάφερνε τίποτα, παρά μια τρύπα στο νερό.

Από το 2002 (η τελευταία κατάκτηση Champions League με το εκπληκτικό γκολ του Ζινεντίν Ζιντάν) και μέχρι σήμερα αν στοιχημάτιζε κάποιος ότι η Ρεάλ για δώδεκα χρόνια δεν θα κατακτούσε το ιερό δισκοπότηρο της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης θα τον πέρναγαν σίγουρα για τρελό.

Και όμως το ποδόσφαιρο κάνει κύκλους και οι φίλοι της «βασίλισσας» έπρεπε να περιμένουν αρκετό καιρό για να δουν τον αρχηγό τους Ικέρ Κασίγιας να σηκώνει στον ουρανό της Λισαβόνας το δέκατο.

Το δέκατο που ήρθε μετά κόπων και βασάνων, αν ο Ράμος στο τελευταίο κυριολεκτικά λεπτό των καθυστερήσεων στην κανονική διάρκεια, δεν έστελνε το ματς στην παράταση. Ο Ισπανός μπακ της Ρεάλ, όπως στον επαναληπτικό με την Μπάγερν Μονάχου στα ημιτελικά, έτσι και στον τελικό επέβαλε τον νόμο του και έδειξε ότι στα γκολ με κεφαλιά είναι μετρ του είδους.

Ο Ράμος έσωσε την ομάδα του από του χάρου τα δόντια, την ώρα που στον πάγκο της Ατλέτικο ήταν έτοιμοι να πανηγυρίσουν, ακόμα μια υπέρβαση που θα γίνονταν στην φετινή εξαιρετική σεζόν για την ομάδα – καμάρι του Ντιέγκο Σιμεόνε.

Η εμπειρία και η κλάση του Ράμος μίλησε, με την Ρεάλ στην παράταση να καταθέτει στον αγωνιστικό χώρο μεγαλύτερα αποθέματα ενέργειας και φρεσκάδας, σε αντίθεση τους παίκτες της Ατλέτικο, όπου κάπου εκεί έδειξαν να ξεμένουν από δυνάμεις και ψυχολογία.

Το θέαμα του τελικού δεν ήταν και το καλύτερο δυνατό. Άλλωστε τόσα χρόνια που παρακολουθώ Champions League σαφέστατα έχω δει, πιο ποιοτικούς τελικούς από τον χθεσινό. Ωστόσο ο συγκεκριμένος τελικός είχε σασπένς και αγωνία και δεν σε άφηνε να σηκωθείς από την καρέκλα. Μέχρι και τελευταίο λεπτό και πριν ισοφαρίσει η Ρεάλ, διαισθανόσουν ότι κάτι θα γίνει και ο αγώνας θα οδηγηθεί στην παράταση.

Όπερ και εγένετο με την ομάδα του Κάρλο Αντσελότι να διαχειρίζεται καλύτερα το ημίωρο της παράτασης και τελικώς να φτάνει στην επικράτηση με ένα σκορ (4-1) το οποίο αδικεί την Ατλέτικο. Μια Ατλέτικο μαχητική, σκληροτράχηλη, με παίκτες που σε κάθε αγώνα είναι έτοιμοι να θυσιαστούν για το καλό της ομάδας και του προπονητή.

Μια Ατλέτικο που φέτος κατ΄ εμέ είναι μια εκπληκτική ομάδα και σίγουρα δίκαια κατέκτησε το πρωτάθλημα Ισπανίας και διεκδίκησε μέχρι τέλους την κούπα με τα μεγάλα αυτιά.

Για ακόμα μια φορά στο ποδόσφαιρο φάνηκε, ότι μπορείς να φτιάξεις καλή ομάδα, δίχως να έχεις τους μεγάλους σταρ και δίχως να δαπανάς εκατομμύρια για να κατακτήσεις κούπες. Το ποδόσφαιρο δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο, οργάνωση και τεχνογνωσία. Κάτι που η Ατλέτικο την είχε φέτος, έχοντας στον πάγκο της την άλλοτε σημαία της Εθνικής Αργεντινής, τον Ντιέγκο Σιμεόνε.

Ο Αργεντίνος έφτιαξε μια ομάδα που σε κάθε παιχνίδι «σκίζεται» στον αγωνιστικό χώρο για να πάρει αυτό που θέλει και καταθέτει μέχρι και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεων της. Σίγουρα το χθεσινό αποτέλεσμα της παράτασης την αδικεί και το respect που παίρνει αυτή η ομάδα σίγουρα της αξίζει.

Για να μην αδικήσω όμως και την κάτοχο του τροπαίου Ρεάλ, η «βασίλισσα» έδειξε ότι στο τέλος το ήθελε περισσότερο, έπαιξε ποδόσφαιρο κατοχής, δημιούργησε ευκαιρίες και σίγουρα δικαιώνεται και ο Κάρλο Αντσελότι, ο οποίος ήρθε φέτος στην Μαδρίτη και σαφέστατα τοποθέτησε πολλά πράγματα στην θέση τους.

Ο Ιταλός προπονητής έβαλε την σφραγίδα του στην φετινή Ρεάλ, τόσο σε αγωνιστικά θέματα, όσο και σε θέματα πειθαρχίας, αφού τα προηγούμενα χρόνια τα αποδυτήρια ήταν παιδική χαρά, πιστοποιώντας την προπονητική του αξία. Σίγουρα η Ρεάλ είναι άξια διάδοχος της Μπάγερν Μονάχου, αφού στο φετινό Champions League είχε συνέπεια, έπαιξε ωραία μπάλα και πάνω από όλα έδειξε να το θέλει περισσότερο.

Ο κομπλεξικός… Πορτογάλος

Αρνητικό ψεγάδι, ίσως της χθεσινής αναμέτρησης, ο άφαντος σε ακόμα ένα μεγάλο παιχνίδι Κριστιάνο Ρονάλντο. Ο Πορτογάλος ποδοσφαιριστής της Ρεάλ, μπορεί για 120 λεπτά να μην ακούμπησε μπάλα και να μην βοήθησε ουσιαστικά την ομάδα του, ωστόσο στο τέλος πάλι βρήκε τον τρόπο ο μπαγάσας να τραβήξει τα βλέμματα, με αρνητικό τρόπο για ακόμα μια φορά.

Ο Ρονάλντο στο 119΄ εκτέλεσε το πέναλτι που ο ίδιος κέρδισε και με την επίτευξη του γκολ έτρεξε στην κερκίδα, έβγαλε την φανέλα του, για να δείξει τους αμέτρητους κοιλιακούς του. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που από το ποδόσφαιρο έχει βγάλει αμέτρητα λεφτά, ωστόσο η περίπτωση του δείχνει να είναι ανίατη.

Τι κέρδισε κάνοντας αυτή την κίνηση; Απολύτως τίποτα. Οι περισσότεροι φίλοι του ποδοσφαίρου και οι υγιώς σκεπτόμενοι σχολίασαν αρνητικά την κίνηση αυτή, δείχνοντας  για ακόμα μια φορά πόσο μεγάλο κόμπλεξ και βιώματα κουβάλει αυτός ο άνθρωπος.

Αναμφίβολα την ποδοσφαιρική του αξία δεν μπορεί να την αμφισβήτησει κανείς. Όπως επίσης δεν μπορεί να παραγνωρίσει ότι πράγματι ο Ρονάλντο τόσο στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όσο και στην Ρεάλ ήταν και είναι ο απόλυτος ηγέτης και πρωταγωνιστής. Υπάρχει ένα αλλά όμως… Και αυτό είναι ότι ο Ποτογάλος ποδοσφαιριστής σε κάθε παιχνίδι δείχνει να παίζει για την πάρτι του και μόνο, δίχως να τον ενδιαφέρει τι κάνουν οι συμπαίκτες του.

Ο Ρονάλντο δείχνει να έχει έναν εθισμό με τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του και φυσικά σε καμία περίπτωση δεν διέπεται από σεμνότητα και ταπεινότητα. Δυστυχώς όμως ότι και να λέμε εμείς αυτός ο άνθρωπος πουλάει και μάλιστα πάρα πολύ.

Ο Ρονάλντο είναι σούπερ σταρ και απασχολεί την κοινή γνώμη είτε με τα ποδοσφαιρικά του κατορθώματα, είτε με τις «αστειότητες» που κάνει αρκετές φορές.

Το σίγουρο είναι ένα. Ότι είναι παιχταράς, ωστόσο αν θες να είσαι Νο1 πρέπει να είσαι ταπεινός, να σκύβεις το κεφάλι και να μην προκαλείς με τέτοιου είδους κινήσεις, όντας εξασφανισμένος από τον αγωνιστικό χώρο. Πρέπει να δείχνεις το καλό παράδειγμα σε όλους. Να είσαι υπόδειγμα επαγγελματία.  Ακόμα και όταν ένας συμπαίκτης σου βάζει γκολ, τρέχεις να πανηγυρίσεις μαζί του και δεν προσπαθείς να του κλέψεις την δόξα.

Όταν θες να είσαι ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής του κόσμου πρέπει να είσαι όχι αγωνιστικά μόνο, αλλά και εξωαγωνιστικά.

Δυστυχώς, ο Ρονάλντο στα δικά μου τα μάτια δεν θεωρείται ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του πλανήτη, όχι μόνο γιατί στα μεγάλα ματς και εκεί που «καίει» η μπάλα κρύβεται, αλλά γιατί η όλη συμπεριφορά του, μου βγάζει μια αηδία.