Να επενδύσει στην ίδια συνταγή, να αποφύγει όμως...το δηλητήριο!

11.05.2015 Αναγνώστηκε 1436 φορές

Ειλικρινά, είναι κάποιες φορές που το μυαλό αδειάζει και οι σκέψεις είναι πολύ δύσκολο να αποτυπωθούν σε προτάσεις και δη σε ένα κείμενο. Κυρίως, επειδή αυτές (οι σκέψεις) είναι σκόρπιες, πολλές σε αριθμό και συγκρούονται με το συναίσθημα. Πραγματικά, αποχωρώντας από τη συνέντευξη Τύπου του αγώνα που έδωσε ο ΠΑΣ με τον Παναθηναϊκό, τον τελευταίο γι αυτήν τη σεζόν, δεν ήξερα εάν ήθελα (έπρεπε) να είμαι χαρούμενος ή δυστυχισμένος γι αυτήν την ομάδα. Με την οποία συνδέομαι συναισθηματικά όλα αυτά τα χρόνια, έστω κι αν με χωρίζουν από τη βασική της έδρα περίπου 450 χιλιόμετρα. Και χρησιμοποιώ επίτηδες την λέξη «βασική», γιατί η Αθήνα βλέπετε -ιδίως παλαιότερα- ήταν η δεύτερη έδρα του «Άγιαξ», σε όποιο γήπεδο κι αν ήταν το ματς που έδινε. Και τις ευκαιρίες να βρεθώ κοντά του σπάνια τις σπαταλούσα...

Φέτος, και ευχαριστώ πολύ το passports.gr γι αυτό, είδα όλες τις αναμετρήσεις του ΠΑΣ στο λεκανοπέδιο όχι ως φίλαθλος που έμπαινε στο πέταλο του εκάστοτε γηπέδου για να χειροκροτήσει και να συμπαρασταθεί στην ομάδα, αλλά ως δημοσιογράφος που κάλυπτε το παιχνίδι. Δεν ξέρω εάν αυτό λέγεται εξέλιξη για μένα. Το εννοώ πραγματικά και με κάθε συναίσθηση αυτό! Όπως και δεν ξέρω εάν είναι εξέλιξη (γενικά για το ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι) η μετάβαση από... τα αλώνια της Β’ και Γ’ Εθνικής στα οποία τρέχαμε κατά χιλιάδες, στα... σαλόνια της Superleague που πηγαίνουμε το πολύ κατά δεκάδες. Για να δούμε εάν οι «ταύροι» καταφέρουν όχι μόνο να σώσουν την κατηγορία, την -θεωρητικά- κορυφαία του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά για το εάν μπορούν το κάτι παραπάνω. Το οποίο, για εξωαγωνιστικούς λόγους δεν κατέστη δυνατό. Δύο φορές, μάλιστα, τα τελευταία χρόνια (μην μου πει κανείς ότι εάν η ομάδα «καιγόταν» για τους βαθμούς δεν θα νικούσε τον Εργοτέλη)...

Αυτός είναι και ένας λόγος για το ξενέρωμα. Τόσο το δικό μου, όσο και αρκετών άλλων, υποθέτω. Δεν υπάρχει η «φλόγα» των προηγούμενων ετών. Και φυσικά, στην εποχή που ζούμε, δεν υπάρχει και το χρήμα. Το οποίο πολύ δύσκολα μπορεί να δώσει ο καθένας (είπαμε, εξαιρώ τον εαυτό μου για φέτος), ειδικά εάν αναλογιστεί τι του προσφέρει αυτό το δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο. Το οποίο αυτήν τη στιγμή βρίσκεται να «κουβαλά» δύο δικαστικές υποθέσεις διαφθοράς. «Σιγά μην δώσω χρήματα στον τάδε παράγοντα (συνήθως νεόπλουτο), που θα τα βάλει στην τσεπούλα του και ένα μέρος εξ αυτών πιθανότατα κατά... Σιγκαπούρη μεριά», σου λέει ο άλλος. Και έχει δίκιο! *Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν εννοώ τον Γιώργο Χριστοβασίλη. Όπως ανέφερα και πιο πάνω, οι σκέψεις πηγάζουν από τα ματς στα οποία παρακολούθησα από κοντά, δηλαδή της Αθήνας. Οπότε, δια της ατόπου, εξαιρούνται τα υπόλοιπα και δη τα εντός έδρας.

Κάπου υπάρχει, λοιπόν, ένα κενό. Αυτό ένιωσα σε μεγάλο βαθμό το βράδυ της Κυριακής, μετά την ήττα με 3-1 στο «Απόστολος Νικολαΐδης». Όχι από το σκορ. Θα μπορούσε να ήταν και ανάποδο, βάσει εικόνας. Ούτε από το γεγονός ότι χάλασε το αήττητο με τις ομάδες από την 8η θέση της βαθμολογίας και πάνω. Ένιωσα έτσι κυρίως γιατί όλη αυτή η προσπάθεια δεν έβγαλε κάπου. Και για το ότι υπάρχει θολό τοπίο και για την επόμενη μέρα. Δεν ξέρουμε εάν αυτό το εκπληκτικό δημιούργημα του Γιάννη Πετράκη θα υπάρχει και στα τέλη του φετινού καλοκαιριού. Εντάξει, κάποιοι ποδοσφαιριστές δεδομένα θα αποχωρήσουν, αλλά μιλάμε για τον «πυρήνα» του δημιουργήματος. Και το θέμα είναι ότι δεν ξέρουμε εάν θα μείνει και ο ίδιος ο Ρεθυμνιώτης τεχνικός. Ελπίζουμε ότι θα το μάθουμε μέσα στην εβδομάδα που διανύουμε. Όπως είπε ο ίδιος ο κ. Πετράκης σε ερώτησή μας, θα έχει συνάντηση με τον κ. Χριστοβασίλη τις επόμενες ημέρες και ενδεχομένως όλα θα ξεκαθαρίσουν.

Αποχωρώντας από το γήπεδο, είδα το πούλμαν της ομάδας έτοιμο να πάρει το δρόμο της επιστροφής. Ο Γιάννης Πετράκης καθόταν μπροστά και ως πραγματικός κύριος που είναι, με το που με αντίκρισε με χαιρέτησε. Δεν ξέρω εάν αυτό θα είναι το τελευταίο χαίρε στον κ. Πετράκη ως κόουτς του ΠΑΣ. Πολύ θα ήθελα να μου πει κάποιος με βεβαιότητα ΟΧΙ! Το μόνο σίγουρο είναι ότι υποσυνείδητα, η στάση του και η ψυχραιμία με την οποία αντιμετωπίζει αυτήν την κατάσταση, είναι «οδηγός» και για εμένα. Και εάν παραμείνει, σίγουρα θα έχει να δώσει κι άλλα πράγματα. Τόσο στον ΠΑΣ, όσο και όλους εκείνους με τους οποίους συναναστρέφεται...

Έδειξε, επίσης, ότι έχει τον τρόπο να δημιουργεί μια εκπληκτική συνταγή, έστω και με λίγα υλικά. Υλικά, δεδομένα, ποιοτικά. Δεν γνωρίζω εάν -σε περίπτωση που μείνει- τα υλικά που θα έχει στη διάθεσή του και για τη νέα σεζόν θα είναι εξίσου «νόστιμα», ωστόσο γνωρίζουμε ότι δύσκολα θα μας... σερβίρει κάτι που δεν θα είναι «εύγευστο». Το θέμα είναι να αποφύγουμε να ρίξουμε στο τέλος δηλητήριο στη συνταγή. Και ξέρετε, συνήθως τα δηλητήρια δεν τα ρίχνουν οι σεφ. Αλλά, εκείνοι που «τρέχουν» την εκάστοτε... κουζίνα, έστω και εάν αυτό δεν γίνεται από κακή πρόθεση!

ΥΓ: Τουλάχιστον, για τον ΠΑΣ δεν έχει κανείς να προσάψει το παραμικρό για όλο αυτό το σκηνικό του παραλόγου που στήθηκε το τελευταίο διάστημα και κυρίως την 34η αγωνιστική στη Superleague. Αυτό είναι παρήγορο...