«Πάρε με επάνω στα βουνά, τι θα με φάει ο κάμπος» από τα Σχολιανά του Β.Μπίτα

- Μετά από 30 χρόνια "κουπί" στην αθλητική δημοσιογραφία με ανακάλυψαν οι συντοπίτες μου Ζαγορίσιοι. Μετά τις φιλοφρονήσεις λοιπόν, μου έστειλαν το όμορφο περιοδικό "Το Ζαγόρι". Μες τη χαρά όλοι στο σπίτι του Σχολιανού, άρχισαν να ξεφυλλίζουν το περιοδικό. Τελευταίος το είδε ο Σχολιανός. Μετά τα πρώτα χαμόγελα, ένας κόμπος με έπιασε στον λαιμό. Αυτό το θρυλικό περιοδικό των απανταχού Ζαγορίσιων έχει οικονομικά προβλήματα και υπάρχει άμεσος κίνδυνος να σταματήσει την κυκλοφορία του!! Μωρέ μπράβο, ολόκληρο Ζαγόρι να μην μπορεί (;;) να στηρίξει οικονομικά ένα περιοδικό.

- Την επόμενη ημέρα βρίσκω ένα καμπίσιο φίλο μου και ανοίγουμε συζήτηση επί του θέματος. Βρε Σχολιανέ μου λέει, υπάρχει φτώχεια στο Ζαγόρι!!! και συνεχίζει ο καμπίσιος γεμάτος έπαρση: "έχω φίλους Ζαγορίσιους που δεν έχουν  μαντήλι να κλάψουν, δεν συζητάω για τους παλιούς που έχουν καβούρια στις τσέπες τους". Όπως είναι φυσικό, μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και του απαντάω: "Τι λες ρε παλιογκούπη που στο σπίτι σας από κάτω κοιμάται η γελάδα και από πάνω η νύφη. Γνωρίζεις βρε χωριάτη την ιστορία του Ζαγορίου και από που ξεκίνησε η εθνική αστική τάξη;; Γνωρίζεις ότι επί Τουρκοκρατίας οι Οθωμανοί είχαν μόνο τον διοικητικό έλεγχο στο Ζαγόρι και τίποτα άλλο;; Ξέρεις ότι από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους επιφανείς Ζαγορίσιοι είχαν υψηλές θέσεις σε όλον τον κρατικό μηχανισμό; Ότι σε όλα τα χωριά του Ζαγορίου είχε αναπτυχθεί ένας τεράστιος λαϊκός πολιτισμός που ανθεί μέχρι και στις μέρες μας;". Ο άνθρωπος με κοίταγε με το στόμα ανοιχτό, γεμάτος έκπληξη και απορία. "Ηρέμησε βρε Σχολιανέ, υπάρχουν όλα αυτά στο Ζαγόρι και δεν μπορείτε να στηρίξετε ένα περιοδικό;" και του απάντησα πως και το περιοδικό θα στηρίξουμε και σαιτ θα φτιάξουμε και μέιλ θα έχουμε και σελίδες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα κάνουμε. Άιντε βρε Ζαγορίσοι, ξυπνάτε, να απαντήσουμε για άλλη μια φορά στους καμπίσιους ότι το Ζαγόρι δεν θα σβήσει ποτέ. Στον φίλο μου εκ του κάμπου θα ήθελα να αφιερώσω τα λόγια του εκλεκτού ποιητή Κ. Κρυστάλλη: «Παρακαλώ σε, σταυραετέ, για χαμηλώσου λίγο και δος μου τις φτερούγες σου και πάρε με μαζί σου. Πάρε με επάνω στα βουνά, τι θα με φάει ο κάμπος».

- Για να κλείσουμε το θέμα θα ήθελα να καταθέσω μια πρόταση: το νερό "Ζαγόρι" και η εταιρία Χήτος θα μπορούσε κάλλιστα να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση. Το ίδιο ισχύει και για το νερό "Βίκος". Τα ονόματα των μεγάλων εταιριών τους έχουν άμεση σχέση με την περιοχή του Ζαγορίου. Εκτός κι αν σκοντάφτουν στην περηφάνια των Ζαγορισίων.

- Πάμε τώρα στα καθ' ημάς. Η Εθνική ομάδα, ένα ποδοσφαιρικό συνονθύλευμα που πνίγηκε μέσα στην ποδοσφαιρική ανυπαρξία της. Τα τεράστια λάθη των παραγόντων και ο κορεσμός των ποδοσφαιριστών οδήγησαν το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα στο απόλυτο τίποτα. Έχετε αναρωτηθεί γιατί υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στο μπάσκετ και στο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα;; Γιατί στο μπάσκετ φίλοι μου, αθλητές και παράγοντες έχουν αναπτυγμένο το πνευματικό τους επίπεδο. Θεωρούν δηλαδή ότι πάνω από όλα είναι το άθλημα και η ανάπτυξή του και μετά η εμπορευματοποίησή του, σε αντίθεση με τους ποδοσφαιρικούς παράγοντες που πιστεύουν ότι το μόνο που μπορούν να κερδίσουν από το άθλημα είναι το χρήμα, χωρίς να δημιουργούν και να παράγουν και στη συνέχεια να θερίζουν. 

- Το μεγάλο και βασικό πρόβλημα των Ελλήνων ποδοσφαιριστών είναι οι υποδομές και όχι κατ' ανάγκη οι υλικοτεχνικές αλλά η έλλειψη γνώσης του αντικειμένου. Οι ερασιτεχνικοί σύλλογο και οι ακαδημίες δεν μαθαίνουν σωστά στους μικρούς την έννοια του ποδοσφαίρου, ούτε σε θεωρητικό επίπεδο ούτε σε πρακτικό. Λειτουργεί δηλαδή το σύστημα πάμε γερά, παίξτε ήρεμα. Μια λογική της δεκαετίας του '30. Γιαυτό στην Ελλάδα μας δεν βγαίνουν ποδοσφαιρικές ποιότητες με ελάχιστες εξαιρέσεις που είναι ως επί το πλείστον αμυντικοί ποδοσφαιριστές. Παίκτες τύπου Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη και Αθανασίου Διάκου. Αφήστε που μέσα στην αγωνιστική μετριότητα ευδοκιμεί και η βρωμιά, τα στημένα και ο εύκολος πλουτισμός παραγόντων κι όχι μόνο.

- Μεγάλο παιχνίδι τη Δευτέρα στη Λεωφόρο, αλλά πριν πάμε σε αυτό να σας πω δυο λόγια για το παιχνίδι με τον Ηρακλή. Αν θυμάστε σας είχα γράψει πως ματς που δεν μπορείς να κερδίσεις, καλύτερα να μην το χάσεις. Ο ΠΑΣ Γιάννινα αντιμετώπισε τον Γηραιό με ανοιχτούς χώρους με αποτέλεσμα οι Θεσσαλονικείς να βρίσκουν κενά και να είναι συνέχεια στην περιοχή του ΠΑΣ. Με τον γέρο Λαζάρ να κυριαρχεί στον χώρο του κέντρου ο Γηραιός ευτύχησε δύο φορές να απαντήσει άμεσα στα γκολ του ΠΑΣ. Οι Ηπειρώτες έκαναν δώρο τα δυο γκολ και από την άλλη οι Μακεδόνες τα δέχτηκταν με ευχαρίστηση απαντώντας κι αυτοί με τα ανάλογα δώρα-γκολ. Και εξηγούμαι: επιτρέπεται στο πρώτο γκολ του Ηρακλή ο αμυντικός του ΠΑΣ να μην μπορεί να καταπιεί στα πλάγια τον επιθετικό που κάνει σέντρα;; Κι όταν περνάει αυτή η σέντρα ο κεντρικός αμυντικός να μην πάει πρώτος στη μπάλα και να επιτρέπει στον χοντρό Βέλλιο να σκοράρει;;; Στο άλλο δώρο-γκολ επιτρέπεται όταν επιτίθεται η αντίπαλη ομάδα κι έρχεται η μπάλα κοντά στην περιοχή σου ο τερματοφύλακας  να μην γυρίζει ΑΜΕΣΩΣ πίσω;; Έτσι λοιπόν δέχτηκε το γκολ κάνοντας βέβαια μάταια υπερπροσπάθεια να το πιάσει, αλλά ήταν έξω και δεν έκανε τα ανάλογα βήματα πίσω.

- Επόμενος αντίπαλος του ΠΑΣ ο Παναθηναϊκός στη Λεωφόρο. Εκεί ο ΠΑΣ έχει αρνητική παράδοση και συνήθως χάνει. Όχι από αγωνιστικούς λόγους αλλά γιατί είναι φοβικός με τους "πράσινους". Όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει στρατιώτη μου τον πόλεμο τον χάνει. Ελπίζω ο ΠΑΣ να αφήσει τις φοβίες του στα Γιάννενα και να πάει στην Αθήνα για να αποδείξει στους φίλους του ότι είναι μια σοβαρή αγωνιστικά και αξιόμαχη ομάδα.

Φίλοι μου τελειώνουμε εδώ για σήμερα. Σύντομα και πάλι μαζί σας.

Σας χαιρετώ με αγάπη και σεβασμό.

Την ομάδα και τα μάτια σας.

του Βασίλη Μπίτα. Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ"