Η νίκη επετεύχθη, η βελτίωση όχι ακόμη...

Στη Νέα Σμύρνη το Σάββατο (28/11) ήταν από τις ελάχιστες φορές που δεν είχα καμία διάθεση να της δώσω ελαφρυντικό. Το αντίθετο, μάλιστα, μου έβγαλε -πιθανότατα για πρώτη φορά- ένα αίσθημα να της τα χώσω και μάλιστα χοντρά. Κυρίως, επειδή ξέρω ότι έχει δυνατότητες.

Το πρώτο ημίχρονο στο παιχνίδι του Μενιδίου θα μπορούσε να μου δημιουργήσει ίδιο αίσθημα. Ωστόσο, αιτιολογήσεις για την πολύ κακή εμφάνιση του πρώτου 45λεπτου υπήρχαν. Και μάλιστα αρκετές. Πολλά νέα πρόσωπα, ελάχιστοι βασικοί ποδοσφαιριστές και κυρίως, το γεγονός ότι έπαιζε σε ένα περιβάλλον, το οποίο για τον ΠΑΣ είναι εδώ και πολλά χρόνια... ξένο. Κανείς δεν πρέπει να παραβλέπει ότι ο «Άγιαξ» έχει ρίξει στη λήθη τις περιπλανήσεις στις μικρότερες κατηγορίες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και αυτό είναι σίγουρα κάτι το οποίο έχει κατακτήσει με πολύ κόπο.

Ωστόσο, ως ένας από τους «μεγαλομεσαίους» του ελληνικού ποδοσφαιρικού σκηνικού, ο ΠΑΣ οφείλει ομάδες όπως ο Αχαρναϊκός να τις... καθαρίζει με συνοπτικές διαδικασίες. Και τι χρειάζεται γι’ αυτό; Απλώς να αποδεικνύει το μέγεθός του. Όπως έκανε, ευτυχώς, στο δεύτερο μέρος της αναμέτρησης. Όταν ξύπνησε ο ποδοσφαιρικός εγωισμός των παικτών του και όταν στο γήπεδο πέρασαν κάποιοι από τους πιο ποιοτικούς ποδοσφαιριστές που διαθέτει στο ρόστερ του.

Ο Τζημόπουλος συμμάζεψε το χάλι των πρώτων 45 λεπτών στην άμυνα, ο Τσουκαλάς έδωσε το κάτι παραπάνω που χρειάζεται για να γίνει σωστά η μεταφορά της μπάλας από πίσω προς την επίθεση, ενώ όταν εισήλθε και ο Τσάβες, έκανε την εμφάνισή της και η προσωπική ενέργεια. Την οποία ακόμη θα ψάχναμε, σε περίπτωση που ο Γιάννης Πετράκης δεν έπαιρνε το ρίσκο να τον χρησιμοποιήσει, παρά το γεγονός ότι η ομάδα του έμεινε με 10 ποδοσφαιριστές.

Δεν θέλω καν να συζητήσω για την αποβολή του Κοζορώνη. Η δεύτερη κίτρινη που έδωσε ο Κιοτζένης ήταν, το λιγότερο, αστεία. Όχι μόνο κάρτα δεν υπήρχε σε εκείνη τη φάση, αλλά ούτε καν φάουλ! Κι όμως, ο ρέφερι, που θεωρείται από τα νέα πουλέν της ελληνικής διαιτησίας, «κατάφερε» να δώσει επιπλέον κίνητρο στους Ηπειρώτες. Τους... τσίτωσε!

Από εκείνο το σημείο και με το ρίσκο του Πετράκη στην τρίτη αλλαγή, φαινόταν ότι η νίκη είχε μεγάλες πιθανότητες να έρθει. Και πράγματι επαληθεύτηκε πανηγυρικά. Έστω και με λίγη τύχη, η οποία τόσο είχε λείψει στον ΠΑΣ το τελευταίο διάστημα. Θα μου πείτε «εάν η μπάλα χτυπούσε απλώς στο δοκάρι στην κεφαλιά του Φερφελή και δεν επέστρεψε στον Σαπαλίδη, αλλά έφευγε έξω, τι θα λέγαμε; Πάλι στην τύχη θα τα φορτώναμε;». Φυσικά και όχι. Αλλά, αντίστοιχα θα μπορούσαμε να πούμε ότι εάν ο Βελλίδης δεν έκανε λάθος μόλις στο 5’ με τον Πανιώνιο θα βλέπαμε άλλο ματς...

Εν κατακλείδι, παρά το γεγονός ότι στο πρώτο μέρος δεν βλεπόταν και στο δεύτερο δεν έπαιξε και καμία μπαλάρα, ο ΠΑΣ έκανε το καθήκον του, πήρε τους τρεις βαθμούς και πλέον είναι με το... ενάμιση πόδι στον επόμενο γύρο του θεσμού. Ο οποίος, ίσως είναι και αυτός στον οποίον μπορεί να προχωρήσει με περισσότερες βλέψεις. Να αποκτήσει στόχο. Γιατί, στο πρωτάθλημα τα κουκιά είναι μετρημένα! Να υποβιβαστεί είναι σχεδόν απίθανο (άλλωστε πέφτουν μόνο δύο αυτή την σεζόν), ενώ να βλέπει πιο πάνω είναι κάπως δύσκολο. Τόσο από βαθμολογικής άποψης, όσο και από το γεγονός ότι ίσως να μην εξασφαλιστεί για ακόμη μια φορά η αδειοδότηση. Ακόμη και εάν στον δεύτερο γύρο γίνει υπέρβαση.

Ας το δουν λίγο στον ΠΑΣ και ας παραδειγματιστούν από την προηγούμενη πορεία στο Κύπελλο. Εκεί όπου την προηγούμενη αγωνιστική περίοδο θα μπορούσαν να φτάσουν πολύ ψηλά... Όπως έκανε η Ξάνθη, που πήγε μέχρι τον τελικό.

ΥΓ: Πολύ καλή η παρέα στα δημοσιογραφικά θεωρία του γηπέδου στο Μενίδι.

ΥΓ: Να ευχαριστήσω την ΠΑΕ ΠΑΣ Γιάννινα και κυρίως τον Φώντα Βρόσγο που με βοήθησαν να αντιμετωπίσω ένα θέμα που δημιουργήθηκε στο γήπεδο του Μενιδίου.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΚΥΡΚΟΣ