Πιο εύκολα θα κατακτήσει τίτλο παρά ηρεμία ο ΠΑΣ

Η κουβέντα που ξεκίνησε μετά τον αγώνα του ΠΑΣ με τον Ατρόμητο σχετικά με το αν μεγαλύτερη, μικρότερη, πόση ακριβώς και τι είδους ευθύνη για την ήττα έχει ο Ντεμόλ, οι παίκτες, ο διαιτητής, όλοι αυτοί μαζί ή και κάτι άλλο ή κάποιοι άλλοι ακόμη, έχω την εντύπωση ότι είναι χωρίς ουσιαστικό νόημα.

Άλλωστε, όσο καλύτερος κι αν είναι από πέρυσι ο ΠΑΣ σε κάποια σημεία στα οποία έπασχε (φευ, όχι σε ΟΛΑ τα σημεία στα οποία έπασχε), το είπαμε ότι... αήττητος δεν θα ήταν δυνατόν να πορευτεί.

Και συνεπώς, αυτό που περισσότερο απ' όλα θα έπρεπε ήδη να απασχολεί τους διοικούντες δεν είναι το αν για την ήττα από τον Ατρόμητο έφταιγε κάποιος πιο πολύ και κάποιος πιο λίγο, αλλά το αν ο ίδιος, ως ομάδα (ως μηχανισμός, δηλαδή, που απαρτίζεται από δεκάδες γρανάζια και όχι μόνο από τους παίκτες και τον προπονητή), είναι ή όχι έτοιμος να χάσει και... περισσότερους ακόμη από τους πέντε βαθμούς που έχασε με αντιπάλους τον Πανιώνιο και τον Ατρόμητο.

Το πώς θα είναι η κατάσταση εάν και εφόσον ο ΠΑΣ δεν καταφέρει να πάρει τους τρεις βαθμούς από άλλες ομάδες είναι για μένα το ζήτημα που θα έπρεπε να απασχολεί τους ανθρώπους του. Καθώς και το γιατί (όπως κατά τη γνώμη μου θα συμβεί στην πιο πάνω περίπτωση μιας ήττας), η ομάδα θα βρισκόταν απροετοίμαστη και αμήχανη απέναντι σ' έναν χείμαρρο κριτικής ταυτόσημης με «άχτι» αλλά και μπόλικης (αυτο)αμφισβήτησης.

Ο λόγος γι' αυτό δεν θα ήταν «επικοινωνιακός» ή ψυχολογικής διαχείρισης, αλλά ουσίας: οι «κυανόλευκοι» έχουν χτίσει μια έξωθεν καλή μαρτυρία τόσο με τις εμφανίσεις τους όσο και με τα αποτελέσματα, αλλά με τρόπο επαρκώς αγχωτικό και (φαινομενικώς, τουλάχιστον) ανοργάνωτο ώστε να μην είναι πειστικός, καταρχήν, για εκείνους τους ίδιους. Αποτέλεσμα;

Οι ως τώρα νίκες του ΠΑΣ να έχουν πανηγυριστεί σε βαθμό αντιστρόφως ανάλογο από εκείνον με τον οποίο έχουν αναλυθεί με κριτική ματιά. Και αυτό, αν και καθόλου παράλογο με βάση τις ειδικές συνθήκες πίεσης μέσα στην οποία ξετυλίγεται -και- η φετινή χρονιά, επέτρεψε πάντως να ενθαρρυνθεί και να τύχει επιδοκιμασίας μόνον η επιδερμική ανάλυση των αδυναμιών της ομάδας.

Όμως, οι αδυναμίες αυτές δεν αφορούν μόνο την επάνδρωση μερικών θέσεων αλλά και τον τρόπο με τον οποίο έχει γίνει η διαχείρισή της συνολικά: όχι απλώς σε επίπεδο ενδεκάδων, τακτικών ή συστημάτων, αλλά και σε επίπεδο μιας εν πολλοίς νέας ομάδας που, καθώς φαίνεται, για λόγους εξωτερικούς αλλά και (κατά τον άλφα ή βήτα τρόπο) εσωτερικούς αδυνατούσε να βιώσει κλίμα πραγματικής ηρεμίας και χαλαρότητας, ακόμη και όταν πετύχαινε... ασταμάτητες νίκες. Σκεφτείτε τώρα, λοιπόν...

Υ.Γ. 1.: Με όλα τα παραπάνω δεν σημαίνει ότι επικροτώ τις επιλογές του Ντεμόλ στο παιχνίδι με τον Ατρόμητο. Απεναντίας, ό,τι κι αν είχε στο μυαλό του πριν το παιχνίδι ο Βέλγος τεχνικός, έχω την αίσθηση ότι στο τέλος κατάφερε να μπερδέψει εκτός των φιλάθλων που παρακολούθησαν τον αγώνα και τους ίδιους του τους παίκτες. Τα όσα είπε, δε, στη συνέντευξη Τύπου δείχνουν ξεκάθαρα ότι έχασε την αυτοκυριαρχία του, γιατί όταν ένας παίκτης (Ντε Βισέντι) υποπίπτει σε πειθαρχικό παράπτωμα δεν τον κάνεις αλλαγή αλλά τον αποκλείεις από την αποστολή.

Υ.Γ.2: Ο Ντεμόλ στον ενάμιση περίπου χρόνο που βρίσκεται στον πάγκο του ΠΑΣ Γιάννινα έχει δείξει τα προτερήματα και τις αδυναμίες του και στα πρώτα δεν συγκαταλέγεται σίγουρα το κοουτσάρισμα κατά τη διάρκεια ενός αγώνα. Από εκεί και πέρα όμως η διοίκηση θα πρέπει να σκεφτεί τι θέλει και τι επιζητά από έναν προπονητή, γιατί αυτοί που τα διαθέτουν όλα μαζί δεν δουλεύουν στην Ελλάδα.

Υ.Γ.3: Ό,τι απόφαση είναι να παρθεί θα πρέπει να παρθεί άμεσα. Τώρα που υπάρχει αγωνιστική απραξία 20 ημερών ώστε να μην επαναληφθούν τα προ διετίας φαινόμενα με τον Παράσχο να απολαμβάνει αρχικά τη στήριξη της διοίκησης και στη συνέχεια να βλέπει την πόρτα της εξόδου αμέσως μετά την επόμενη ήττα.

Ν. ΣΚΟΥΜΠΟΣ (αναδημοσίευση από Αθλητική Γνώμη)