Οι ακαδημίες αποτελούν το μέλλον

Τα νιάτα δεν αποτέλεσαν ποτέ την κύρια ενεργειακή πηγή του ΠΑΣ Γιάννινα. Τα δικά του, δε, παιδιά είχαν χειρότερη κατάληξη και από εκείνα τα περιβόητα του... Κρόνου! Αν δεν τα έτρωγε η μαρμάγκα, σίγουρα έφθιναν χρόνο με το χρόνο από το καταστροφικό «πηγαινέλα» που τα υπέβαλαν οι εκάστοτε... πεφωτισμένοι ηγήτορες των πάγκων.

Η ευμενής συγκυρία να υπάρχουν αυτήν τη στιγμή πιτσιρικάδες (Ιωάννου, Γκέγκας, Χαρίσης, Οικονόμου, Γκοτζιάς κ.α.) στον ΠΑΣ Γιάννινα που φαίνεται πως κάτι σκαμπάζουν και κάτι ακόμα περισσότερο μπορούν να φανερώσουν στο μέλλον, δεν προδιαθέτει και ευτυχή κατάληξη. Αν μιλούσαμε για άλλες ομάδες, η έννοια της παραγωγής ταλέντων θα είχε εντελώς άλλη χροιά. Για τον ΠΑΣ, όμως, υπάρχει πάντα η αίσθηση (ή μήπως βεβαιότητα;) πως κάτι θα στραβώσει και τα διάφορα ταλέντα θα κρυφτούν ξανά στον πάτο της πυραμίδας.

Καλά καλά ούτε o δεδομένα ταλαντούχος Μιχαήλ δεν κατάφερε ακόμα να υπερκεράσει παίκτες που βρίσκονται πιο μπροστά απ’ αυτόν στην... επετηρίδα της πρώτης ομάδας. Διότι στον ΠΑΣ Γιάννινα, τουλάχιστον τα προηγούμενα χρόνια, η λογική του «παίζει ο καλύτερος» είχε αντικατασταθεί από το συμβιβαστικό «παίζει αυτός που έχει το ισχυρότερο όνομα και δεν είναι Γιαννιώτης».

Θα ήταν ενδιαφέρον επί ημερών Ντεμόλ να υπάρξει μια πλήρης μεταστροφή της νοοτροπίας που διέπει την ομάδα και να δημιουργηθούν οι συνθήκες εκείνες που θα δώσουν κίνητρο στους πιτσιρικάδες. Ο ίδιος το έχει θέσει ως προγραμματικό του στόχο, μένει να δούμε αν θα καταφέρει μέσα στον κυκεώνα των γεγονότων που συμβαίνουν καθημερινά στην... ταράτσα του «κυανόλευκου» οίκου, να βρει χρόνο να ασχοληθεί ενεργά και με το... υπόγειο.

Τα μωρά, άλλωστε, δεν τα φέρνει ο... πελαργός. Το ίδιο ισχύει και για τα «μωρά» που εμφανίζονται όλο και με μεγαλύτερη συχνότητα στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Το θέμα της εμπιστοσύνης που δείχνουν οι ομάδες σε ποδοσφαιριστές μικρής ηλικίας, που κρίνουν ότι έχουν ταλέντο και προοπτικές, αποτελεί πάντοτε θέμα της επικαιρότητας!

Οι περισσότεροι ελληνικοί σύλλογοι-χωρίς να εξαιρείται ο ΠΑΣ Γιάννινα- βρίθουν πλέον νεαρών παικτών από 16-19 ετών, οι οποίοι παίρνουν όλο και περισσότερο χρόνο συμμετοχής και μάλιστα σε κρίσιμους αγώνες. Όλα αυτά τα παιδιά δεν έχουν έρθει από το πουθενά. Οι σύλλογοι πιστώνονται το γεγονός ότι τα ανακάλυψαν και ότι οι προπονητές τους τα εμπιστεύτηκαν. Όμως όλα αυτά τα ταλέντα και δεκάδες άλλα ενδεχομένως που περιμένουν να ανακαλυφθούν είναι προϊόντα κάποιας διεργασίας που γίνεται στο ελληνικό ποδόσφαιρο, η οποία δυστυχώς περνάει απαρατήρητη.

Αναφέρομαι στις λεγόμενες ακαδημίες ποδοσφαίρου που λειτουργούν σε τεράστιο αριθμό σε όλη τη χώρα. Μικροί και μεγαλύτεροι σύλλογοι της επαρχίας, αλλά και ιδιωτικά κλαμπ συγκεντρώνουν χιλιάδες παιδιά. Ανάλογες με τα μέσα που διαθέτουν, αλλά κυρίως με τους ανθρώπους, τους γυμναστές και τους προπονητές που αναλαμβάνουν να διδάξουν το ποδόσφαιρο σε αυτά τα παιδιά, είναι οι πιθανότητες να αναδειχθούν οι αυριανοί άσοι των γηπέδων μας.

Και όπως αποδεικνύεται από τη δουλειά αφανών εργατών, που διαθέτουν ελάχιστα μέσα, «παράγονται» συνεχώς ταλέντα. Μήπως είναι καιρός η πολιτεία να δει πιο προσεκτικά αυτό το θέμα; Αν συνειδητοποιήσουν όλοι ότι οι ακαδημίες αποτελούν το μέλλον του ποδοσφαίρου, τότε θα έχει γίνει το πρώτο βήμα!

Του Νίκου Σκούμπου (αναδημοσίευση από Αθλητική Γνώμη)