Ίδια νοοτροπία με διαφορετικό όνομα

Σε μια ομάδα όπου η ανθρωποθυσία και η κατακρήμνιση των ειδώλων τείνει να γίνει μια επιτηδευμένη παραδοχή ήττας, ο κάθε... Ντεμόλ δεν είναι απλώς περαστικός, αλλά ακόμη χειρότερα αποκτάει ημερομηνία λήξης από την πρώτη μέρα που θα προσληφθεί.

Ο προπονητής που θα αναλάβει τον ΠΑΣ είναι καταδικασμένος να συλλογιέται επί μονίμου βάσεως το πικρό του τέλος, παρά το ευτυχές του ξεκίνημα. Οφείλει να περιμένει το χειρότερο, παρά να προσδοκά το καλύτερο. Πρέπει να είναι προετοιμασμένος πως κάποια στιγμή το αντίτιμο που θα πληρώσει για τις μέρες που κάθισε στον πάγκο της ομάδας, θα είναι δυσανάλογα βαρύ.

Ο Ντεμόλ υπέστη τα επίχειρα της προεδρικής δυσανεξίας. Μόνο που η αποχώρησή του συγκεφαλαιώνει τη «νοσηρή» λογική ενός προσωποπαγούς συλλόγου του οποίου η πορεία, τα έργα και οι ημέρες είναι αντανάκλαση της ψυχολογικής κατάστασης του εκάστοτε ιδιοκτήτη του και της αυλής του.

Ο ΠΑΣ Γιάννινα είναι το ιδανικό πεδίο βολής για όλους αυτούς, το οποίο χρησιμοποιούν κατά το δοκούν για να ασκούνται, μπερδεύοντας πολλές φορές εαυτόν και αλλήλους. Έτσι και αλλιώς η άφωνη κουστωδία που τύποις χαρακτηρίζεται με το βαρύγδουπο τίτλο του διοικητικού συμβουλίου της ΠΑΕ, υπάρχει για να επιβεβαιώνει τα βουλεύματα του ενός και της αυλής του. Ως γνωστόν η δημοκρατία έχει πολλά πρόσωπα, μόνο που στα Γιάννενα παρουσιάζει έντονα σημάδια γήρατος!

Κι επειδή έχω ψιλομπερδευτεί, ποιο είναι το μείζον θέμα που απασχολεί αυτή τη στιγμή τους φιλάθλους του ΠΑΣ Γιάννινα; Ότι κακώς ο Χριστοβασίλης έδιωξε τον Ντεμόλ, ότι πολύ καλά έκανε που τον έδιωξε ΤΩΡΑ (και όχι αργότερα) ή ότι βαρέθηκαν αυτού του είδους τη νοοτροοπία, κουράστηκαν δηλαδή να «λειτουργεί» η ομάδα τους με το πώς θα... ξυπνήσει κάθε πρωί ο «πρόεδρος και οι συν αυτώ»;

Γιατί, δηλαδή, να είναι θέμα η απόλυση ενός προπονητή που ήταν στην «πόρτα» εδώ και πολύ καιρό και απλά κατάφερε να κρατηθεί στη ζωή χάρη στην παρατεταμένη διακοπή των αγωνιστικών υποχρεώσεων της ομάδας; Ο Ντεμόλ τόσο καιρό ήταν απλά σε καθεστώς αναστολής.

Ωστόσο, το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγω είναι το εξής: Είναι μάλλον δύσκολο να καταλάβουμε πως το δικό μας αίσθημα δικαίου δεν έχει καμία σχέση με αυτό των μεγαλοπαραγόντων και ειδικά αυτών που είναι παράλληλα και μεγαλοεπιχειρηματίες. Το θέμα είναι απλό: Ή κάνεις καλά τη δουλειά ή δεν την κάνεις. Ολόκληρη τη δουλειά, όμως, και όχι τη μισή! Και στην περίπτωσή μας τα πράγματα είναι ακόμη πιο απλά!

Εκτίμησή μου είναι πως ο Ντεμόλ δεν είναι ο Μουρίνιο της Ελλάδας ούτε παρακαλούσαμε να τον δούμε για την επόμενη πενταετία στο τιμόνι του ΠΑΣ. Μπορώ να του πιστώσω κάποια θετικά, του αναγνωρίζω κάποια προσπάθεια, αλλά ως εκεί. Απ’ αυτήν εδώ τη στήλη άλλωστε έχω μιλήσει ουκ ολίγες φορές για τις προπονητικές ικανότητες του Βέλγου.

Νομίζω, όμως, πως οι οπαδοί του ΠΑΣ έχουν κουραστεί με τη (συνεχιζόμενη και... αδιαπραγμάτευτη) νοοτροοπία, η οποία κάθε φορά έχει άλλο όνομα. Πότε Όγιος, πότε Παράσχος, πότε Αναστόπουλος, πότε Ντεμόλ, πότε Βούδας και πότε Κούδας. Και δεν γνωρίζω- παρότι το βλέπω εξαιρετικά δύσκολο- αν αυτό αλλάξει σύντομα.