Τα… άλλα Χριστούγεννα

Διότι η σκληρή αλήθεια είναι ότι τα (όχι καλά) πράγματα και οι (όχι καλές) καταστάσεις αλλάζουν μόνο με πράξεις, όχι με ευχές. Αν σας πω λοιπόν ότι είμαι αισιόδοξος πως το 2012 θα φέρει στον αθλητισμό (ή αλλού) τις αλλαγές που οι περισσότεροι από μας επιθυμούν, θα ήταν ψέμα.

Κι αυτό επειδή, πέρα από τις ευχές, ούτε καν διάθεση να γίνουν πράξεις δεν βλέπω και για πράξεις τολμηρές και αποφασιστικές ούτε που να το συζητάμε.

Ειδικά σε ό,τι αφορά το ποδόσφαιρο τα προβλήματα που θα έπρεπε να λυθούν για να βελτιωθούν τα πράγματα (διαιτησία, διαφάνεια, νέα γήπεδα, πάταξη της βίας κ.λ.π.) αν και δεν θα μπορούσε να τα λύσει «ακόμη κι ένα μικρό παιδί», απ’ την άλλη δεν είναι δα και πυρηνική φυσική. 

Όσοι όμως λαμβάνουν αποφάσεις και έχουν (ή θα έπρεπε να βρουν) τον τρόπο να τις επιβάλλουν κιόλας, δεν πρόκειται να τις πάρουν για να τα λύσουν. Κι ο λόγος είναι απλός και ολοφάνερος. Μην κοιτάτε που εδώ και πολλά χρόνια όλοι προτιμούν να τον αγνοούν: το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι ούτε μπορεί να γίνει «νησί». Κάτι αυτόνομο, ξεκομμένο απ’ τον περίγυρο.

Δεν γίνεται να έχεις ΜΟΝΟ ένα καλό «κάτι», όταν όλα τα άλλα «κάτι» (τα περισσότερα απ’ τα οποία είναι βεβαίως και απείρως πιο σημαντικά, κρίσιμα και ουσιώδη για τη ζωή των ανθρώπων) είναι σε μαύρο χάλι. Ποδόσφαιρο λοιπόν θα φτιάξουμε, αν όχι τελευταίο, άντε προτελευταίο, μετά απ’ τα σημαντικά. Κι αυτό όχι το 2012, αλλά ούτε το 2050 δεν βλέπω να γίνεται. 

Απ’ την άλλη, ότι ονομάζουμε «γιορτινές μέρες» είναι σίγουρα μέρες. «Γιορτινές», όμως, δεν είναι για όλους. Και δεν μιλώ μόνο ποδοσφαιρικά τώρα. Άλλωστε, μεταξύ μας κιόλας, παρά τα όποια προβλήματα (ηθικού κυρίως) μπορεί να απασχολήσουν τις προσεχείς ημέρες τους παίκτες ομάδων της Super League, την έμπρακτη δυνατότητα να περάσουν ευχάριστες γιορτές την έχουν και την παραέχουν.

Γύρω μας, ωστόσο, δεν υπάρχουν μόνο ποδοσφαιριστές - και δη της Super League. Υπάρχουν και πολλοί, πάρα πολλοί άνθρωποι (κάποιοι και ποδοσφαιριστές, εννοείται) με σημαντικά και σοβαρά προβλήματα - είτε οικονομικής φύσεως είτε υγείας είτε «απλά» μοναξιάς. Και είναι αυτοί κυρίως που μέσα στο γενικότερα χαλαρό και χαρούμενο κλίμα των ημερών αξίζουν περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή λίγη από την προσοχή μας.

Στις υπερκαταναλωτικές (για όσο τέλος πάντων έχουν μείνει ακόμη έτσι) μέρες μας όλοι τείνουν να συνδέουν την «καλοπέραση» με την επίδειξη πλούτου και το «ενδιαφέρον» με τα ακριβά δώρα. Όταν όλοι γύρω γιορτάζουν όμως, το πιο ακριβό δώρο είναι το να μη νιώσεις εγκαταλελειμμένος, αποκλεισμένος, ξεχασμένος και γι' αυτό όποιος δεν έχει το ψώνιο να «δείχνεται», πρέπει να θυμάται και ότι δεν είναι ανάγκη να ξοδέψει κάποιος πολλά για να τον εκτιμήσουν. Το να νοιαστείς έστω και λίγο, άλλωστε, σε χρήμα δεν κοστίζει τίποτε.

Και, φυσικά, όλα αυτά ισχύουν και τις μη γιορτινές μέρες του χρόνου, αλλά ας μην το συζητήσουμε τώρα (και) αυτό. Μια πορεία έχει πολλά βήματα, αλλά δεν ξεκινά απ' το δέκατο. Ξεκινά απ' το πρώτο. Ας γίνει αυτό και τα άλλα δεν αποκλείεται να έρθουν. 

Οπότε ας ευχηθώ χρόνια πολλά και καλή χρονιά, με υγεία και επαρκή μακροημέρευση μπας και προλάβουμε να δούμε κάτι και τα υπόλοιπα είναι για να ‘χουμε να λέμε...

Ν. ΣΚΟΥΜΠΟΣ (αναδημοσίευση από Αθλητική Γνώμη)