Επένδυση για το μέλλον ο Χριστόπουλος

Ο Γιώργος Χριστοβασίλης αποφάσισε το περασμένο καλοκαίρι να κάνει πράξη αυτό που στριφογυρνούσε στο μυαλό του αρκετό καιρό, δηλαδή να του δώσει το χρίσμα του πρώτου προπονητή και μέχρι στιγμής δικαιώνεται απόλυτα για την επιλογή του. 

Ο νεαρός τεχνικός, έχοντας επίγνωση της δύσκολης κατάστασης που είχε διαμορφωθεί με τη μη αδειοδότηση του συλλόγου, αλλά και απόλυτη εμπιστοσύνη στις δυνατότητές του, άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά. 

Ο ίδιος παρακολουθούσε από πέρυσι τι συνέβαινε στα Γιάννενα, ήξερε από μέσα τα «κακώς κείμενα» της ομάδας και όταν πήρε την εντολή, έδρασε ακαριαία. Μετά από ένα εξάμηνο περίπου στον πάγκο του ΠΑΣ, είναι πλέον ολοφάνερο ότι έχει βάλει τη δική του «σφραγίδα» στον «Άγιαξ της Ηπείρου».

Ο 40χρονος προπονητής φρόντισε από την πρώτη στιγμή να φανερώσει αυτά ακριβώς που επιθυμούσε να κάνουν οι ποδοσφαιριστές του στον αγωνιστικό χώρο, μεταλαμπάδευσε στους παίκτες του την αγωνιστική φιλοσοφία που έχει στο μυαλό του, επεδίωξε και κατάφερε να απελευθερώσει τους παίκτες δίνοντας έναν σαφέστατο επιθετικό προσανατολισμό στο παιχνίδι της ομάδας του.

Μορφοποιώντας ορισμένα πράγματα με βάση τα όσα έχουμε δει σε αυτές τις 12 αγωνιστικές του πρωταθλήματος, αυτά που ζητάει ο Χριστόπουλος από τους ποδοσφαιριστές του έχουν να κάνουν κυρίως με το ρόλο των ακραίων χαφ που πατάνε συνεχώς περιοχή και μετατρέπονται σε επιθετικούς όταν η ομάδα είναι μπροστά (με αυτόν τον τρόπο σκόραρε ο ΠΑΣ κόντρα στον Άρη). Παράλληλα, όταν ο ΠΑΣ αμύνεται, τα ακραία χαφ καλύπτουν την πλευρά τους, έχοντας βέβαια τη συμπαράσταση των αμυντικών χαφ αλλά και των μπακ. 

Επίσης, αυτό που φαίνεται πως έχει δουλέψει πολύ ο Χριστόπουλος είναι ο τρόπος ανάπτυξης της ομάδας. Τα στόπερ είναι αυτά που κατεβάζουν την μπάλα προς τη μεσαία γραμμή χωρίς βαθιές μπαλιές. Ψάχνουν τα κεντρικά, κυρίως, χαφ και από εκεί ξεδιπλώνεται επιθετικά η ομάδα. 

Ένα ακόμη στοιχείο που φαίνεται πως έχει αλλάξει ο προπονητής του ΠΑΣ έχει να κάνει με τα σουτ. Έχοντας αντιληφθεί πως οι παίκτες του δίσταζαν στις πρώτες αγωνιστικές να σουτάρουν, προσπαθώντας να φθάσουν όσο πιο κοντά στην εστία του αντιπάλου για να πετύχουν γκολ, έδωσε προφανώς εντολή για πολλά σουτ εκτός περιοχής, ακόμα και δίχως καλές προοπτικές, θεωρώντας ότι έτσι κρατούν σε εγρήγορση την αντίπαλη άμυνα και τον τερματοφύλακα, όπως συνέβη στο παιχνίδι με τον ΟΦΗ (από το μακρινό σουτ του Ντε Βινσέντι προήλθε το μοναδικό γκολ της αναμέτρησης).

Παράλληλα, ο Γιάννης Χριστόπουλος έχει επιφέρει βελτιώσεις και στις στημένες φάσεις, όπου ο ΠΑΣ είχε σαφέστατο πρόβλημα στα πρώτα παιχνίδια του πρωταθλήματος. Ζητάει από τους παίκτες του να γεμίζουν στο δεύτερο δοκάρι ή στο ύψος της περιοχής ώστε να μη δίνουν εύκολα τη δυνατότητα στον αντίπαλο τερματοφύλακα να βγαίνει και να «καθαρίζει» τις φάσεις. 

Όλα αυτά, βέβαια, θα χρειαστούν κι άλλο καιρό για να αφομοιωθούν ολοκληρωτικά. Η ουσία είναι, όμως, πως ο Χριστόπουλος παρουσιάζει ομάδα συγκροτημένη και επιθετική που επιβάλει το ρυθμό της έναντι του αντιπάλου, ξέρει τι θέλει στον αγωνιστικό χώρο και πώς να το πάρει.

Όσο για τον ίδιο, δείχνει εξαιρετικός χαρακτήρας, φιλόδοξος, έχει μια συγκεκριμένη ποδοσφαιρική φιλοσοφία, του αρέσει να δουλεύει με νέα παιδιά και συγκαταλέγεται ανάμεσα στους «διαβασμένους» Έλληνες προπονητές που «χτίζει» σταδιακά το όνομά του χωρίς να έχει το βαρύ «brand name» ως ποδοσφαιριστής.

Η προπονητική, βέβαια, απαιτεί ιδιαίτερη ικανότητα σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς όπως η ψυχολογία, το «μάτι» στον πάγκο, η «ανάγνωση» του αντιπάλου, η προετοιμασία, οι δημόσιες σχέσεις κ.λ.π. Κι επειδή κανείς δεν μπορεί να είναι άριστος σε όλα, γι’ αυτό και δεν υπάρχει ο ιδεώδης προπονητής. Αν αναλογιστούμε, μάλιστα, ότι είναι η πρώτη καταβύθιση του Χριστόπουλου ως «χεντ κόουτς» σε πάγκο ομάδας Σούπερ Λιγκ, είναι δεδομένο ότι δεν έχει δώσει εξετάσεις σε όλους αυτούς τους τομείς. Παρ’ όλα αυτά είναι ένας νέος τεχνικός, αφιερωμένος στο ποδόσφαιρο, μεθοδικός και πάνω απ’ όλα ανήσυχος και υπερβολικά εργατικός.

Όσοι τον γνωρίζουν καλά δεν έχουν την παραμικρή αμφιβολία ότι θα πετύχει. Εξάλλου πάντοτε διακρινόταν για τη σεμνότητα, τη σοβαρότητά του, αλλά και για την απόλυτη αφοσίωση στη δουλειά του. Μια δουλειά εξαιρετικά δύσκολη, ακριβώς επειδή είναι σύνθετη.

Θεωρώ ότι αποτελεί επένδυση για τον ΠΑΣ και για όποιο σύλλογο τον εμπιστευόταν. Έπεσε κατευθείαν στα βαθιά, με την παραμονή στην κατηγορία και τη σταδιακή εξυγίανση της ομάδας να αποτελεί μονόδρομο το καλοκαίρι. Ήδη έχει καταφέρει μέχρι στιγμής να πετύχει θεαματικά αποτελέσματα, «σπάζοντας» αρνητικές παραδόσεις ετών, ενώ, το κυριότερο, έχει προσδώσει στον ΠΑΣ αγωνιστική ταυτότητα.

Θέλω να ελπίζω ότι όσοι έχουν λόγο στην ΠΑΕ και ευτυχώς ή δυστυχώς είναι αρκετοί, θα συμφωνήσουν τουλάχιστον σε ένα πράγμα: Ότι ο Χριστόπουλος, σε αντίθεση ίσως με κάποιους που βρίσκονται δίπλα του, αποτελεί κεφάλαιο για τον ΠΑΣ που πρέπει να αξιοποιηθεί σε βάθος χρόνου και με πολλούς τρόπους. Να γίνει ο προπονητής της επόμενης πενταετίας.

Εξάλλου, ο ΠΑΣ αλλάζει τόσα χρόνια προπονητές σαν τα πουκάμισα. Τι μας έμεινε από όλους αυτούς; Καλό ερώτημα. Ο Όγιος είχε πλάνο, πέτυχε το στόχο της ανόδου και τίμησε το «ψωμί» του. Ο Αναστόπουλος και μόνο που δούλεψε πέντε φορές με αξιοζήλευτα αποτελέσματα, αποτελεί σημείο αναφοράς. Ο Ντεμόλ πέτυχε μια άνοδο αλλά στο τέλος χάλασε την καλή εικόνα και ο Άγγελος, παρότι έμεινε για ένα εξάμηνο, ένωσε, έστω και για λίγο, μια ολόκληρη πόλη. Οι υπόλοιποι δεν προσέφεραν σχεδόν τίποτα. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι από αυτούς κινούνται πλέον μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. 

Ν. ΣΚΟΥΜΠΟΣ