Συνδεσμιακό (παρα)κράτος!

Το τραγελαφικό συμβάν έσπευσε να αιτιολογήσει ο εμπνευστής (και ηγέτης του πολυπληθέστερου κιτρινόμαυρου συνδέσμου, της Original) της συνδεσμιακής αυτής πρωτοτυπίας κ. Χατζηχρήστος, χαρακτηρίζοντάς το ως συμβολική διαμαρτυρία και «απάντηση» στην άτακτη και άνανδρη φυγή των παικτών μέσα στη νύχτα με ταξί μετά το διασυρμό με 6-0 στο «Γ. Καραϊσκάκης». Την ίδια στιγμή η Original αποφάσισε να απέχει από το συλλαλητήριο που διοργάνωναν οι υπόλοιποι σύνδεσμοι κατά των μετόχων, πρώην και νυν, που έφεραν την ομάδα σε οικονομικό αδιέξοδο και προτίμησαν την επίσκεψη στο ξενοδοχείο. Original κλέψιμο εντυπώσεων….

Το ανωτέρω-αστεία ευτελιστικό της αξιοπρέπειας ποδοσφαιριστών και διοικήσεως-  περιστατικό, πέραν του ότι καταδεικνύει τη μιζέρια στην οποία είναι αφημένος ο κιτρινόμαυρος δικέφαλος ο οποίος συντηρεί το παρόν του με τις δάφνες του παρελθόντος, ανασύρει στην επιφάνεια ένα καίριο ερώτημα αναφορικά με το ρόλο των συνδέσμων, ερώτημα στο οποίο οι ΠΑΕ φαίνεται ότι δεν έχουν απάντηση… ή δεν τολμούν να την εκφράσουν.. 

Τελικά οι οργανωμένοι αγαπούν την ομάδα τους συμπάσχοντας μαζί της στις δύσκολες στιγμές ή είναι απλά καταστροφολάγνοι και αναμένουν μεταβατικές περιόδους διοικητικής ανυπαρξίας και οικονομικής ανέχειας για να διατρανώσουν την ύπαρξή τους; Τελικά οι οργανωμένοι είναι οι αιώνιοι εραστές της ποδοσφαιρικής τους καψούρας που τους ομορφαίνει, καθώς λένε πάμπολλα συνθήματά τους, τη ζωή ή απλά αρέσκονται σε πρακτικές αυτοδικίας μετά από ανεπιθύμητα αποτελέσματα ικανοποιώντας μικρο-συνδεσμιακά συμφέροντα και την άσβεστη δίψα τους για συν-διοίκηση των ΠΑΕ;  Εξουσία να’ναι κι ο,τι να’ναι….

Η απάντηση στα ερωτήματα είναι μάλλον ρητορική. Οι περισσότεροι σύνδεσμοι έχουν μεταλλαχθεί σε απόκρυφα κέντρα λήψης αποφάσεων και διαχείρισης των πάσης φύσεως υποθέσεων των ποδοσφαιρικών ομάδων. Και οι υποτιθέμενες διοικήσεις των τελευταίων όταν δεν είναι στιβαρές (τύπου Μαρινάκη) αδυνατούν να ελέγξουν τα κέντρα αυτά… Και στην καλύτερη των περιπτώσεων συνεργάζονται μαζί τους… με αποτέλεσμα οι ηγέτες των οπαδικών κινημάτων (ανεξαρτήτου χρώματος) να αποκτούν ισχυρό λόγο (που ισχυροποιείται έτι περαιτέρω με το βέτο που ενίοτε ασκείται) σε ποικίλα ζητήματα: από την πρόληψη της βίας στα γήπεδα, τη διάθεση των εισιτηρίων έως και το πρότυπου του ιδανικού προπονητή.   

Κι αυτό το καταδεικνύει η πρόσφατη αγαθοεργία της Original. Δε χωρά αμφιβολία πως κάθε ΑΕΚτζής  πικράθηκε το βράδυ της 20ης  Μάρτη μετά τη θρυλική εξάρα. Δικαιολογημένη κρίνεται και η αγανάκτηση των οπαδών την επόμενη μέρα, ευκταία και η ανάγκη εξωτερικεύσεώς της προς τους ιθύνοντες. Από την εξωτερίκευση συναισθημάτων και την εξαπόλυση κατηγοριών, ωστόσο, σε όσους πληγώνουν ό,τι αγαπάμε έως την έμπρακτη επιβολή της βουλήσεώς μας και τον εξαναγκασμό ποδοσφαιριστών σε αυτοταπείνωση εν είδει εξιλέωσης για ένα άσχημο ποδοσφαιρικό βράδυ (το συμβόλαιο δηλαδή των εργαζομένων σε μια ανώνυμη εταιρεία αποκλείει δια ροπάλου τη συμπτωματική παραγωγή ελαττωματικού προϊόντος;;;) η απόσταση είναι τεράστια. Και τέτοια πράξη αυτοταπείνωσης συνιστά η μεταφορά των ποδοσφαιριστών της ΑΕΚ με ταξί στο γήπεδο με φυσικούς αυτουργούς τους ίδιους τους οπαδούς της.

Η υπεραξία του «εγώ» πάνω από το έμβλημα.. Τα διαφαινόμενα κενά εξουσίας πάντα σαγήνευαν τους σφετεριστές της… Και στην ΑΕΚ το κενό εξουσίας είναι όχι απλά διαφαινόμενο αλλά αποδεδειγμένο.

Κοντολογίς, ο τρόπος λειτουργίας του ποδοσφαίρου μας συνιστά μια μικρογραφία των οργανωτικών δομών της κοινωνίας μας: οι προύχοντες του δημοσίου βίου δεν είναι άλλοι από τους «σκληρά αγωνιζόμενους» συνδικαλιστές του κομματικού βολέματος. Οι προύχοντες των κερκίδων που τυγχάνουν ασυλίας και ατιμωρησίας δεν είναι άλλοι από τους συνδεσμίτες.. Αμφότεροι εμπορεύονται σε τιμή ευκαιρίας την ιδεολογία που θεωρητικά πρεσβεύουν σε βάρος των εμβλημάτων τα οποία θα έπρεπε από τα πόστα τους να διακονούν… Τυχαίο;;; Δε νομίζω... 

Μαρίνα Σκούμπου (αναδημοσίευση από Αθλητική Γνώμη)