Όποιος δεν γουστάρει την αδειοδότηση του ΠΑΣ…ξύδι!

Η χολή προήλθε κυρίως από όσους περίμεναν με…ακονισμένα τα νύχια τους για να αρπάξουν τη θέση που με τόσο κόπο και ιδρώτα κέρδισαν οι παίκτες του Γιάννη Χριστόπουλου εντός γηπέδων. Και δεν είναι η πρώτη φορά που θα δούμε κάτι τέτοιο στην Ελλάδα. Ειδικά για την περίπτωση του ΠΑΣ, θυμόμαστε ότι είχαν «αλλάξει» ακόμη και οι απαράβατοι νόμοι των μαθηματικών. Με αποτέλεσμα ο επιπλέον ένας βαθμός που είχε σε σχέση με άλλη ομάδα να φανεί μη επαρκής για να τον κρατήσει στην κατηγορία. Μην πούμε και για πρωταθλήματα που κρίθηκαν στα χαρτιά, καθώς αυτό δεν «αγγίζει» άμεσα το καμάρι της Ηπείρου. Ωστόσο, είναι και αυτό ενδεικτικό της νοοτροπίας που επικρατεί στην ποδοσφαιρόφιλη κοινωνία της χώρας…

Όλο αυτό το σκηνικό ήταν κάτι αναμενόμενο. Οι τιμητές της «κάθαρσης» του ελληνικού ποδοσφαίρου λυπήθηκαν πάρα πολύ για τον τρόπο που ο Αστέρας Τρίπολης έχασε το κύπελλο Ελλάδος, αλλά δεν νοιάστηκαν καθόλου που μια ομάδα όπως τα Γιάννινα κινδύνευε να χάσει το ευρωπαϊκό «εισιτήριο», από κάποιον άλλο σύλλογο, που ο φάκελός του ήταν τουλάχιστον 10 φορές πιο ανεπαρκής από αυτόν των Ηπειρωτών.

Συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια θα πει κανείς. Αλλά, γιατί ρε γαμώ το κάθε φορά πρέπει να είμαστε θιασώτες μια τέτοιας ιστορίας; Μπουχτίσαμε! Βαρεθήκαμε! Όχι γιατί αυτό θα βοηθήσει το ποδόσφαιρο της χώρας να πάει μπροστά. Αλλά, γιατί θα βάλουμε ένα χεράκι στη δική μας την εξέλιξη. Ως φίλαθλοι, ως άνθρωποι αυτής της κοινωνίας.

Δεν μπορεί από τη μια να επικροτούμε το οικονομικό μοντέλο του φετινού ΠΑΣ Γιάννινα και να το προκρίνουμε ως παράδειγμα για τις υπόλοιπες ομάδες που απαρτίζουν αυτό το έρημο το ελληνικό ποδόσφαιρο και από την άλλη να λέμε: «Ε, και τι έγινε. Τώρα τα “παγούρια” θα παίξουν έναν προκριματικό, Θα πέσουν σε κανέναν δυνατό αντίπαλο και θα αποκλειστούν. Και μετά το ελληνικό ποδόσφαιρο θα κυνηγάει βαθμούς». Είναι τουλάχιστον υποκριτικό. Και από πότε ο κάθε αρρωστημένος με την ομάδα του οπαδός σε αυτήν τη χώρα έγινε «φρουρός» του ελληνικού ποδοσφαίρου; Με τι εφόδια; Το μίσος για τον αντίπαλο; Την «υποδειγματική» του συμπεριφορά στα γήπεδα; Τις άδειες εξέδρες σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο; (φέτος είδαμε ματς και τις Δευτέρες. Ουάου!)

Και ρωτάω εγώ. Καθαρά αγωνιστικά; Ποιος δηλαδή έπρεπε να πάει Ευρώπη φέτος; Ο Παναθηναϊκός, ο οποίος την ίδια αγωνιστική που ο ΠΑΣ εξασφάλιζε την μαθηματική του συμμετοχή στα πλέι οφ, πανηγύριζε το «περήφανο» 1-1 στο Φάληρο; Η Ξάνθη, η οποία από τον τρόπο που έπαιξε στο τέλος έδειξε ότι δεν είχε καν όρεξη να μπει σε ρυθμούς προετοιμασίας πιο νωρίς του… προβλεπόμενου; Η η ΑΕΚ, η οποία κατάφερε μόνη της να βγάλει τα «ματάκια» της στο τέλος και να γράψει την πιο μαύρη σελίδα της ιστορίας της;

Σαν επιχείρημα σε όλο αυτό το κόνσεπτ, της στήριξης ντε στο ελληνικό ποδόσφαιρο, έχουμε και το εξής: «Εάν πάει ο Ατρόμητος ή ο Αστέρας στα προκριματικά του Champions League, τότε είναι δεδομένη η αποτυχία τους». Ο Ατρόμητος που δεν ηττήθηκε ούτε μια φορά από τον ΠΑΟΚ φέτος και τον ταπείνωσε δύο φορές στα πλέι οφ και ο Αστέρας, που απέκλεισε τον «Δικέφαλο» με ανατροπή στα ημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδος. Η μήπως φταίνε αυτές οι ομάδες, μαζί και ο ΠΑΣ, που ο ιδιοκτήτης του ΠΑΟΚ «ξήλωσε» τον Γιώργο Δώνη λίγο πριν αρχίσουν τα πλέι οφ και έμεινε η ομάδα χωρίς προπονητή;
Αφού είναι έτσι λοιπόν, γιατί εξ αρχής δεν αποφασίζουν ΑΥΤΟΙ τι θα ήθελαν να γίνει στο τέλος της χρονιάς; Ετσι, για να μην «σπάει» τα πόδια του κανένας ποδοσφαιριστής στα… χαλιά της Super League; Και όλα αυτά, είπαμε, με πρόσχημα τους βαθμούς που δεν θα μαζέψει η Ελλάδα από τους εκπροσώπους της στην Ευρώπη. Γιατί τους λείπει η εμπειρία, η φανέλα και μπλα, μπλα, μπλα…

Ωστόσο, επειδή η μνήμη δεν είναι ικανή να μας διδάξει στην Ελλάδα ας ρίξουμε μια ματιά στις πρώτες απόπειρες των «μεγάλων» ελληνικών ομάδων στην Ευρώπη: Ας αρχίσουμε από τον Ολυμπιακό. Όταν πρωτοβγήκε στο Champions League θυμόμαστε σχεδόν όλοι το πόσες «σφαλιάρες» έτρωγε. Και από ομάδες που θεωρητικά ήταν κατώτερές του. Επίσης, όταν οι «ερυθρόλευκοι» μπορούσαν να έχουν την πρώτη τους ευρωπαϊκή εμπειρία, δεν πήγαν καν να διεκδικήσουν την πρόκριση (1958-59). Την επόμενη χρονιά έχασαν -αναμενόμενα- από τη Μίλαν (2-2 εντός, 3-1 εκτός), ενώ δύο χρόνια αργότερα αποκλείστηκαν από το… μεγαθήριο ονόματι Ζίλινα με δύο ήττες. Την αμέσως επόμενη δεν κατέβηκε να αντιμετωπίσει τη Χιμπέρνιανς (Μάλτας), ενώ μόλις τη σεζόν 1962-63 κατάφερε να πανηγυρίσει πρόκριση. Κόντρα στην πολωνική Ζαγκλέμπιε Σοσνόβιτς σε αγώνα μπαράζ. Για να πανηγυρίσει πρόκριση ύστερα από δύο γύρους, χρειάστηκε να φτάσουμε στη σεζόν 1989-90(!), έχοντας μεσολαβήσει οι αποκλεισμοί από ομάδες σαν την ΤΣΣΚΑ Σόφιας, Ντανφέρμλιν, Γκόμιγκ Ζάμπρζε (δύο φορές), Σπορτούλ Στουντέντεστς και Ουνιβερσιτατέα Κραϊόβα (δύο φορές).

Πάμε να δούμε τι έχει κάνει και ο «Ευρωπαίος» μας εκπρόσωπος, ο Παναθηναϊκός. Στην πρώτη του συμμετοχή την περίοδο 1961-62 αποκλείστηκε με 0-0 εντός και ήττα 1-0 εκτός από την τσέχικη Χράντετς Κραλόβε. Την επόμενη όπως φαντάζει λογικό από τη Γιουβέντους (1-1 εντός, 2-1 εκτός) και την μεθεπόμενη από ακόμη έναν «γίγαντα» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, την Πολόνια Μπίτον. Με το τιμημένο 1-4 εντός και ήττα 2-1 εκτός. Μεταξύ των ομάδων που συμπεριλαμβάνονται στη λίστα που απέκλεισαν τους «πράσινους» από τη συνέχεια στην Ευρώπη, συμπεριλαμβάνονται ομάδες όπως η Φόρβαρτς Βερολίνου (Ανατολική Γερμανία), ΤΣΣΚΑ Σόφιας (μα φόβητρο πια), ΟΦΚ Βελιγραδίου, Γκρασχόπερς, Ζβίκαου (κι άλλοι Ανατολικογερμανοί), Αρζες Πιτέστι, ΤΣΦΚΑ Σρέντεντς Σόφιας και Λεχ Πόζναν. Δεν βάζουμε καν τα πρόσφατα παραδείγματα των δύο απατ-«αιωνίων» που έχουν τραυματικές εμπειρίες και από ομάδες του Ισραήλ…

Για να μην λέτε ότι τα βγάζουμε από το μυαλό μας, δείτε το link με τα ευρωπαϊκά αποτελέσματα του Ολυμπιακού: http://en.wikipedia.org/wiki/Olympiacos_F.C._in_European_football
και του Παναθηναϊκού: http://en.wikipedia.org/wiki/Panathinaikos_F.C._in_Europe

Αντίθετα, γιατί να μην θυμηθούμε με χαρά τα δύο 0-0 του Αθηναϊκού κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (με το σύλλογο του Βύρωνα να χάνει στην παράταση την πρόκριση στην Αγγλία), του Αιγάλεω, που απέκλεισε την Γκεντσλερμπιρλιγκί τη σεζόν 2003-04 για να παίξει στους ομίλους κόντρα σε Λάτσιο (2-2 εντός), Βιγιαρεάλ, Παρτιζάν Βελιγραδίου και Μίντλεσμπρο, ή την Παναχαϊκή; Να υπενθυμίσουμε λοιπόν ότι, αντιθέτως με τους δύο «μεγάλους», στην παρθενική της εμφάνιση στας Ευρώπας, η ομάδα Αχαΐας -σεζόν 1973-74- πέρασε στην επόμενη φάση με δύο νίκες (!) επί της Γκράτσερ (2-1 εντός, 1-0 εκτός).

Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η εμπειρία του ΠΑΣ θα να είναι αντίστοιχα καλή. Μπορεί και να αποτύχει παταγωδώς, μπορεί και να θριαμβεύσει. Ποδόσφαιρο είναι, εάν σας λέει κάτι αυτό. Ωστόσο, ασχέτως αποτελέσματος, σίγουρα θα είναι μοναδική. Τόσο για τους παίκτες, όσο και γι αυτόν τον υπέροχο κόσμο, που τρέχει με την ομάδα από τα «αλώνια» της Γ’ Εθνικής, μέχρι και τα «σαλόνια» της Ευρώπης. Που ποτέ δεν πρόδωσε τον ΠΑΣ, ασχέτως καταστάσεων. Που ποτέ δεν προέβη σε ακρότητες, παρά τα «μαχαιρώματα».

Αφήστε λοιπόν αυτόν τον κόσμο να το χαρεί και βγάλτε τον σκασμό! Και για όσους δεν γουστάρουν, είπαμε: Ξυδάκι…

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΚΥΡΚΟΣ