Φιέστα «κουστουμιών»

Αγαπητοί αναγνώστες παρευρέθηκα τις προάλλες στη φιέστα ανόδου του «Άγιαξ» της Ηπείρου στον αγώνα με τον Εθνικό Αστέρα…την οποία τίμησαν με την παρουσία τους ως είθισται και εξέχοντα πολιτικά πρόσωπα της τοπικής κοινωνίας… Πάντα ευπρόσδεκτη και σεβαστή η παρουσία τους στον ποδοσφαιρικό χώρο όταν συνοδεύεται και από τον ευκταίο βαθμό διακριτικότητας και δεν αποσκοπεί σε ευκαιριακή προαγωγή του κοινωνικού τους προφίλ…

Από καταβολής κόσμου τα ποδοσφαιρικά γήπεδα  υπήρξαν για την πολιτική εξουσία έδαφος γόνιμο για την προπαρασκευή της πολιτικής τους δραστηριότητας.. Αλλά ας συνειδητοποιήσουν επιτέλους οι απανταχού πολιτικάντες-και δεν αναφέρομαι φυσικά κατ’ αποκλειστικότητα στους τοπικούς φορείς-πως το πολιτικό παιχνίδι δεν κερδίζεται με την παράσταση σε ποδοσφαιρικές τελετές, με την εκφώνηση ανούσιων και επαναλαμβανόμενων με την ακρίβεια φυσικού νόμου λόγων και την απονομή τιμητικών βραβείων…Κερδίζεται μόνο με την ενεργητική παρουσία τους  στην αρένα  του κοινωνικού γίγνεσθαι, παρουσία που κατά τις περιστάσεις κρίνεται ισχνή έως ανύπαρκτη…

Ας επιτρέψουμε, επιτέλους, σε τέτοιου είδους γεγονότα να λάμψουν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές, αυτοί που έφεραν εις πέρας την αποστολή τους, ήτοι οι ποδοσφαιριστές.. γιατί αυτοί το δικαιούνται πανηγυρικά…Η παράσταση πραγματώθηκε, η αυλαία έπεσε και η αποθέωση, το χειροκρότημα και οι όποιες τιμές ανήκουν στους συντελεστές της παράστασης,  στον.. «θίασο» του ΠΑΣ ΓΙΑΝΝΙΝΑ.. Οι  υπόλοιποι εξωγηπεδικοί παράγοντες συνιστούν το φιλοθεάμων κοινό και καλώς ή κακώς δε συγκαταλέγονται μεταξύ των μαέστρων της επιτυχίας… Θεμιτή η αυτοπροβολή εφόσον κινείται εντός σαφώς οριοθετημένου πλαισίου.. Καθίσταται εξοβελιστέα, ωστόσο, όταν υπερβαίνει τα εσκαμμένα…  

Εν κατακλείδι, καλοδεχούμενες οι φιέστες, οι πανηγυρισμοί και τα πυροτεχνήματα… Όταν αποδίδουν με το πρέπον μέτρο μια συλλογική επιτυχία και αποθεώνουν τους πραγματικούς πρωταγωνιστές και όχι…ταγούς άδηλων και πρόδηλων συμφερόντων…

Από την άλλη, η φετινή άνοδος ας σημάνει επιτέλους το τέλος μιας εποχής! Ας είναι το φινάλε της μεταβατικής περιόδου. Των χρόνων του... ρομαντισμού που ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2004. Τότε που εν μέσω των πανηγυρισμών για την κατάκτηση του τίτλου της πρωταθλήτριας Eυρώπης από την εθνική ομάδα, ο Αλέξης Κούγιας ξεκίνησε την προσπάθεια να σώσει τον ΠΑΣ Γιάννινα.

Στα χρόνια που κύλησαν έγιναν αναμφισβήτητα βήματα προς τα μπροστά. Από εκείνη την ομάδα που στήθηκε μέσα σε ελάχιστες μέρες με πρώτο στόχο να... σταθεί στα πόδια της έχουν μείνει ελάχιστα πράγματα να τη θυμίζουν. Μόνο δύο παίκτες, ο Ντάσιος και ο Μιχαήλ αλλά και ο τότε ποδοσφαιριστής και νυν γενικός αρχηγός Γιάννης Τάτσης, έχουν μείνει από το γενικό ξεκαθάρισμα που ακολούθησε.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν οι επιλογές αυτών των ετών ήταν οι κατάλληλες. Στα επτά χρόνια που έχουν μεσολαβήσει, στον ΠΑΣ χτίζουν και γκρεμίζουν κάθε χρόνο από την αρχή μία νέα ομάδα. Το μεγάλο στοίχημα για τη διοίκηση Χριστοβασίλη είναι να εδραιωθεί η ομάδα στη Σούπερ Λίγκα και να αποκτήσει το δικό της γήπεδο.

Είναι σαφές, πάντως, πως ο ΠΑΣ  άλλαξε επίπεδο αυτά τα χρόνια. Οι παίκτες που προστέθηκαν στο φετινό ρόστερ (αλλά και στη διάρκεια των χρόνων) δεν έχουν καμία σχέση με την ομάδα του 2004. Πλέον, δεν ζητούνται απλά καλοί παίκτες, αλλά αυτοί που θα κάνουν τη διαφορά. Αυτοί που θα μπορέσουν να φέρουν ξανά τον ΠΑΣ στις διακρίσεις που τόσο έχουν λείψει από την ομάδα τα τελευταία χρόνια.

Νίκος Σκούμπος (αναδημοσίευση από Αθλητική Γνώμη)