Από την ουτοπία στην πραγματικότητα!

Τι σημαίνει αυτό; Απλά ότι μας αρέσει σαν λαός το παραμύθι. Μας αρέσει να ονειρευόμαστε για μια δυο μέρες πως μπορεί η μικτή κόσμου να έρθει να παίξει στην ομάδα μας. Και όσο σβήνει το ένα όνειρο τόσο ανάβει το άλλο και πιέζουμε ομάδες, παράγοντες, προέδρους να το κάνουν πραγματικότητα. Αντικειμενικά, όμως, η μόνη πραγματικότητα είναι αυτή της φαντασίας μας.

Η άλλη πραγματικότητα είναι οδυνηρή και δεν θέλουμε να τη βάζουμε στο μυαλό μας. Η πραγματικότητα του ποδοσφαίρου μας κανονικά δεν έπρεπε να μας επιτρέπει αυτά τα όνειρα των θερινών ημερών. Μόνο και μόνο τα εισιτήρια αν κοιτάζαμε που κόβονται σε ολόκληρο το πρωτάθλημα και τα συγκρίναμε με αυτά των πρωταθλημάτων που παίζουν τα ονόματα των πρωτοσέλιδων θα έπρεπε να μας πιάσει θλίψη. 

Αφήστε τις εγκαταστάσεις. Τα γήπεδα και τα ανύπαρκτα προπονητήρια. Όλα αυτά τα περνάμε «ντούκου» για να μην χαλάσει το όνειρο. Δηλώσεις παικτών διεθνούς εμβέλειας τις αντιμετωπίζουμε σαν να μην έγιναν ποτέ. Η ουσία, όμως, είναι ότι για να έρθει ένας παίκτης εμβέλειας στην Ελλάδα πρέπει να πάρει τουλάχιστον τα διπλάσια χρήματα από ό,τι θα έπαιρνε αλλού.

Έτσι μόνο κάμπτεται η απροθυμία του να έρθει στη χώρα μας. Υπάρχουν, βέβαια, περιπτώσεις που πετυχαίνεις λαχείο και έρχεται ένας μεγάλος ποδοσφαιριστής, αλλά αυτό είναι εξαίρεση στον κανόνα. Εδώ έχουμε φτάσει στο σημείο οι Έλληνες παίκτες να κοιτάνε να φύγουν στο εξωτερικό με ελαφρά πηδηματάκια και να παίξουν ως επαγγελματίες σε ένα καλύτερο πρωτάθλημα, με καλύτερες συνθήκες εργασίας στις οποίες προσβλέπει κάθε εργαζόμενος.

Το πρόβλημα δεν είναι όμως τα όνειρα τα οποία δικαιούται να κάνει κάθε φίλαθλος ή οπαδός ομάδας και πρέπει να τα κάνει. Το πρόβλημα είναι η απόσταση που έχουν αυτά τα όνειρα με την πραγματικότητα, γιατί όταν η απόσταση αυτή είναι μεγάλη, όπως είναι στη δική μας περίπτωση της Ελλάδας, τότε γίνονται «φρικτές ουτοπίες» και χάνουν τη δημιουργική δυναμική που δίνουν στον άνθρωπο και την κοινωνία τα όνειρα.

Θα πείτε ότι έχουν έρθει μεγάλοι παίκτες στην Ελλάδα. Βεβαίως και έχουν έρθει. Για να έρθουν, όμως, αυτοί χρειάστηκαν τεράστια προσπάθεια και πολλά χρήματα. Τέτοιες μεταγραφές δεν τελειώνουν από τη μια μέρα στην άλλη και δεν είναι καθόλου εύκολες αφού τα χρήματα που έχουν τη δυνατότητα να δώσουν ευρωπαϊκές ομάδες είναι πάρα πολλά και έχει ανέβει πολύ ο πήχης στον οικονομικό τομέα. 

Πολλοί για παράδειγμα μιλάνε για τη Λιόν και αναφέρουν την ανοδική της πορεία κάνοντας συγκρίσεις. Γνωρίζουν, όμως, ότι η Λιόν παίρνει μόνο από τηλεοπτικά δικαιώματα 60 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο; Δεν έχει καμία σχέση η ποδοσφαιρική αγορά της Γαλλίας με αυτήν της Ελλάδας, όπως δεν έχουν καμία σχέση και οι αγορές άλλων προηγμένων ποδοσφαιρικά χωρών όπως της Ισπανίας, της Αγγλίας της Ιταλίας με τη δική μας. Και η ανισότητα όλο και μεγαλώνει και φαίνεται αυτό από τα αποτελέσματα των ομάδων μας στην Ευρώπη.

Αυτά όλα που αναφέρω δεν σημαίνουν βέβαια ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια σύγκλισης του ποδοσφαίρου μας με αυτό των προηγμένων ποδοσφαιρικά χωρών της Ευρώπης. Αντίθετα πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειες σε όλα τα επίπεδα. Για να γίνει, όμως, αυτό και για να υπάρχουν ελπίδες να φτάσουμε κάποια στιγμή σε αυτό το επίπεδο πρέπει να κατανοήσουμε το πού βρισκόμαστε και τι απόσταση πρέπει να διανύσουμε. 

Το κυριότερο είναι πως πρέπει να αρχίσουμε από μέσα και όχι από τη βοήθεια από το εξωτερικό με μεταγραφές ποδοσφαιριστών. Πάσχουμε βαριά σε θέματα οργάνωσης και επαγγελματικής νοοτροπίας. Πάσχουμε ακόμη και σαν φίλαθλοι ή οπαδοί γιατί στη μεγάλη μας πλειοψηφία έχουμε μόνο απαιτήσεις, και μεγάλες μάλιστα, ενώ δεν αναγνωρίζουμε καμία δικιά μας υποχρέωση. Κανείς όμως από όσους ασχολούνται με τον όποιο τρόπο με το ποδόσφαιρο δεν είναι άμοιρος ευθυνών.

Νίκος Σκούμπος (αναδημοσίευση από Αθλητική Γνώμη)