Αλλαγή σελίδας

Αυτό που το τελευταίο διάστημα δημιούργησε μια αίσθηση αδιεξόδου στον ΠΑΣ ήταν αυτή η απουσία προοπτικής και πίστης. Η ομάδα δεν κινδύνευε τόσο πολύ από (άλλη μία) αποτυχημένη χρονιά όσο από τη διογκούμενη αίσθηση οριστικού αδιεξόδου έτσι όπως μεταφράστηκε από την παντελή απουσία του κόσμου.

Αντίστοιχα, είναι προφανές πως ο σύλλογος δεν θα ξαναγινόταν ποτέ μεγάλος αν συνέχιζε να διοικείται από ανθρώπους -και τούτο δεν αφορά μόνο την ιδιοκτησία αλλά και τεχνική διεύθυνση και προπονητή- που, απλά, είχαν την αίσθηση ότι ήταν οι φωτεινοί παντογνώστες γύρω από το άθλημα του ποδοσφαίρου, στην ουσία όμως αποδείχτηκε ότι δεν γνώριζαν τόσα πολλά. Δεν εξηγείται αλλιώς η επιλογή και συχνά εμμονή- διαχρονικά- σε πάμπολλους μετριότατους παίκτες που πασιφανώς αδυνατούν να κυριαρχήσουν στην Ελλάδα. Και σίγουρα είχαν εξαντληθεί τα περιθώρια αισχρών επικοινωνιακών πρακτικών όπου το άσπρο γίνεται μαύρο και όποιος διαφωνεί είναι πουλημένος, προδότης, εγκάθετος και εχθρός.

Και τώρα; Μέσα στο αδιέξοδο που φάνηκε να δημιουργείται, μία χαραμάδα φωτός, μία αλλαγή σελίδας, που μοιάζει με αναγκαίο κακό τη νέα σεζόν για τον ΠΑΣ Γιάννινα. Ο Χριστοβασίλης οφείλει να διοικήσει μακριά από τις πρακτικές του παρελθόντος, αλλά κυρίως αυτό που οφείλει να κάνει είναι να χτίσει με στέρεα υλικά και όχι με υλικά κατεδάφισης. Παράλληλα, ο προπονητής οφείλει να είναι απόλυτο αφεντικό σε όλα τα επίπεδα χωρίς ανάγκη κηδεμονίας τεχνικών διευθυντών και λοιπών παρατρεχάμενων.

Εκτιμώ πως τούτο -ναι, το γνωρίζω, είναι πολύ δύσκολο- θα ανέστρεφε το κλίμα και θα δημιουργούσε μία έντονα θετική δυναμική. Εάν, με τέτοιες νέες συνθήκες, ο Χριστοβασίλης συνδράμει χωρίς ανταλλάγματα -αποδεικνύοντας και στους πλέον δύσπιστους ότι δεν συμπεριφέρεται οπορτουνιστικά- τότε ο κόσμος θα αγκαλιάσει τη νέα προσπάθεια. 

Κάποτε, στη συμφωνία της Γιάλτας επικυρώθηκε η διαίρεση, ενώ στη συμφωνία Κούγια- Χριστοβασίλη τον Ιούνιο του 2008 επιβεβαιώθηκε η σύνθεση με την ελπίδα συν τω χρόνω να μην εξελιχθεί σε συμφωνία της Βάρκιζας (!) και να προκαλέσει νέα σύγχυση. Στην πραγματικότητα μετά το τέλος του πρωταθλήματος ξεκίνησε το έτος... μηδέν του νέου ΠΑΣ Γιάννινα. Υπό νέα διοικητική σύνθεση και – ελπίζω- αυθεντικές «ποδοσφαιρόφατσες» εντός του ποδοσφαιρικού τμήματος. Η τελευταία, δε, επισήμανση έχει τη σημασιολογική αξία της και αν υλοποιηθεί θα είναι μια απόφαση απόλυτα ορθή και ποδοσφαιρικώς ορθόδοξη.

Έπειτα από κάμποσο καιρό ο ΠΑΣ θα πρέπει να αποκτήσει εντός των τειχών του ανθρώπους που γνωρίζουν τη... μυρωδιά της μπάλας, είναι αποδεκτοί από τον κόσμο και έχουν αποδείξει με τη διαδρομή τους πως κατανοούν από πρώτο χέρι την ιστορία του συλλόγου, τις φιλοδοξίες του, αλλά και τις προοπτικές του. Πρόκειται επί της ουσίας για ένα σημαντικό μέτρο περιχαράκωσης και δημιουργίας στεγανών (με την καλή έννοια τούτη τη φορά) που τόσο πολύ λείπει από την ομάδα.

Άσχετα με το προσωπικό κίνητρο του καθενός -που, έτσι κι αλλιώς, δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε και που, επί της ουσίας, ούτε μεγάλο ρόλο παίζει εφόσον μιλάμε για δημόσια πρόσωπα- αυτό που πέρασε προς τα έξω φέτος ήταν μια εικόνα τελείως αντίθετη από τη συνήθη νεοελληνική: της τέλειας πόλωσης, των «αξεπέραστων» διαφορών και της απόλυτης αδυναμίας να επιτευχθεί σύγκλιση ακόμη και σε θέματα απείρως σοβαρότερα από την τύχη μιας ποδοσφαιρικής ομάδας (όπως είναι, π.χ. η τύχη της χώρας μας μέσα σ' ένα διαρκώς μεταλλασσόμενο διεθνές γεωπολιτικό σκηνικό!) Ακριβώς για τον «νέο-βελτιωμένο» ΠΑΣ έγραψα πριν από λίγο καιρό εδώ ότι «αν υπάρξει θέληση, ο τρόπος θα βρεθεί».

Ε, τώρα, οφείλω λοιπόν να πω και αυτό: είναι ΚΑΙ ο... τρόπος με τον οποίο και τρόπος βρίσκεται και η θέληση αποδεικνύεται εμπράκτως, που μ' έχουν εντυπωσιάσει πραγματικά. Ο απλός πολίτης (ή ο απλός φίλαθλος), μπουχτισμένος καθώς είναι από μονίμως μισαλλόδοξες και αποκλειστικά «ασπρόμαυρες» πρακτικές δεκαετιών -όχι μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά παντού- είμαι βέβαιος ότι μόνο αισιόδοξα μπορεί να βλέπει μια τέτοια ώριμη, σοβαρή και συναινετική συμπεριφορά από ανθρώπους που, εκ των πραγμάτων, αποτελούν «κεφαλές» ψαριών και άρα εκείνοι δίνουν τον τόνο, το ήθος και το ύφος των σημερινών ή επερχόμενων πραγμάτων.

Τι μένει; Να αποκτήσει ο ΠΑΣ παίκτες που θα κάνουν πραγματικά τη διαφορά, μα πάνω απ' όλα μια εντελώς διαφορετική οπτική γωνία από την οποία θα βλέπει τα πράγματα. Τουτέστιν: να πάψει διαπαντός η εσωτερική έριδα, η παρανοϊκή αναζήτηση «πέμπτης φάλαγγας» που επιβουλεύεται τα... γιαννιώτικα όσια και ιερά, οι άνωθεν κατηγοριοποιήσεις οπαδών και δημοσιογράφων σε αρεστούς και μη και, τέλος, η δημιουργία οικογενειακού κλίματος να κυριαρχεί.

Σε αντίθετη περίπτωση όσα χρήματα κι αν δαπανηθούν για παίκτες, όσο αξιόλογος και αν είναι ο προπονητής, Θεού πρόσωπο ο ΠΑΣ δεν πρόκειται να δει στο μέλλον. Η αλλαγή ρότας, εάν και εφόσον υλοποιηθεί, οφείλει να γίνει εχέγγυο σταθερότητας και ομόνοιας μπρος στο κοινό συμφέρον και την κοινή ιδέα. Πρέπει να μείνει στο μυαλό των συμμετεχόντων, αλλά και σε εκείνο των οπαδών ως το πρώτο μεγάλο βήμα ενός ατέλειωτου μαραθώνιου. Που σημαίνει πως θα πρέπει να διανυθούν από εδώ και πέρα κάμποσα χιλιόμετρα με υπομονή και επιμονή και με τη λογική πως οι πραγματικοί αντίπαλοι του ΠΑΣ βρίσκονται έξω από αυτόν και όχι εντός του. 

Νίκος Σκούμπος (αναδημοσίευση από Αθλητική Γνώμη)