Ιακωβάκης: «Αντίπαλός μου ο εαυτός μου»

Περικλή, πώς προέκυψε αυτή η μεταγραφή σου στην ΕΚΑ, ποιο το «παρασκήνιο» της υπόθεσης;

 «Δεν υπάρχει παρασκήνιο, μόνο προσκήνιο (γέλια). Θα έφευγα ούτως ή άλλως από τον Ολυμπιακό λόγω των συσσωρευμένων οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο ερασιτέχνης και της απουσίας προοπτικής επίλυσης τους και θα επέστρεφα στο αρχικό μου σωματείο την ΑΕ Λεχαινών καθώς δεν είχα πρόταση από άλλο σύλλογο. Οι άνθρωποι της ΕΚΑ Δωδώνης με πήραν τηλέφωνο, μίλησα με τον πρόεδρο, η πρόταση που μου κατέθεσε ήταν πολύ τίμια για τα δεδομένα της εποχής, τον ευχαρίστησα καταρχήν και μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα αποφάσισα πως η ΕΚΑ ήταν η καλύτερη επιλογή».

Πώς εκτιμάς αυτή την προοπτική των Ιωαννίνων; Είναι μια καινούρια αρχή για σένα;

 «Έχει σίγουρα τη γοητεία του αγνώστου όσον αφορά τον κόσμο και τη συνύπαρξη με νέα παιδιά. Η μεταγραφή μου αυτή δεν επάγεται, βεβαίως, και υποχρεωτική καθημερινή προπόνηση στα Ιωάννινα επειδή ο σύλλογος βρίσκεται στα Γιάννινα, δεν είναι αυτός ο τρόπος λειτουργίας του στίβου. Θα αγωνίζομαι με τα χρώματα της ΕΚΑ και θέλω να πιστεύω ότι είναι κάτι διαφορετικό και ωραίο συνάμα».
Λίγα λόγια για το ξεκίνημά σου. Πώς προέκυψε αυτή η ενασχόλησή σου με τον αθλητισμό;
«Το οικογενειακό περιβάλλον έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην καλλιέργεια της αγάπης για τον αθλητισμό. Ο πατέρας μου υπήρξε φαν του ποδοσφαίρου με ταυτόχρονη ερασιτεχνική ενασχόληση με τα του ποδοσφαίρου και ήταν αυτός που σταδιακά μας έδωσε, σε μένα και τα αδέρφια μου, αυτή την ώθηση. Ο μεγαλύτερος αδερφός μου, επίσης, είχε καταγράψει επιτυχίες με τις εθνικές παίδων και νέων με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια φυσιολογική αδερφική ζήλεια που αποτέλεσε εφαλτήριο για τη μετέπειτα εξέλιξή μου».

Flash back στην καριέρα σου. Ποια η καλύτερη και ποια η χειρότερη στιγμή;

 «Δεν υπάρχει χειρότερη και καλύτερη, μόνο χειρότερες και καλύτερες στιγμές. Θα εστιάσω στις χειρότερες καθώς είναι αυτές που εν τέλει οικοδομούν έναν υγιή χαρακτήρα ανατροφοδοτώντας το μυαλό και αποτελώντας τη βάση για την αναθεώρηση των “πιστεύω σου” και την επανεκτίμηση των καταστάσεων. Αποτελεί στάση ζωής για μένα η μετριοπαθής αντιμετώπιση και των επιτυχιών και των αποτυχιών. Η συνύπαρξη και των δύο είναι αναπόφευκτη στη ζωή ενός αθλητή και ως εκ τούτου  πρέπει να αποφεύγονται οι εξάρσεις είτε πρόκειται για μεγαλειώδεις επιτυχίες είτε για μεγαλειώδεις αποτυχίες.

«Τα δύο τελευταία έτη υπήρξαν πολύ δύσκολα, η χειρότερη στιγμή, όμως, συναισθηματικά κυρίως ήταν ο τραυματισμός μου δυο μήνες πριν τους Ολυμπιακούς της Αθήνας το 2004. Αντιμετώπισα ένα σοβαρό πρόβλημα στους κοιλιακούς- προσαγωγούς και ο γιατρός κατά την αρχική εξέταση στη Γερμανία μου είπε πως πρέπει να ξεχάσω τη σεζόν, να ξεκουραστώ και να ξεκινήσω θεραπεία. Περιττό να σου πω πως για μένα η συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς της Αθήνας ήταν άνευ διαπραγματεύσεως γι’ αυτό και ακολούθησα μια ειδική θεραπευτική αγωγή η οποία, εν γνώσει μου, θα επιμήκυνε το χρόνο αποκατάστασης του οργανισμού μου. Το αποτέλεσμα: τερμάτισα 11ος και αποκλείστηκα, πετώντας στα σκουπίδια και την επόμενη χρονιά. Όλη αυτή η περιρρέουσα ατμόσφαιρα σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι αγώνες διεξάγονταν στη χώρα μου και όλες οι επιδόσεις μου που προμήνυαν την κατάκτηση ενός μεταλλίου (εφόσον βρισκόμουν σε φυσιολογική κατάσταση) με άλλαξαν πολύ».

Παρά τον τραυματισμό σου, συμμετείχες στους Ολυμπιακούς. Δε σου έμεινε η ικανοποίηση ότι δεν κατέθεσες τα όπλα;

 «Όχι, δεν υπάρχει αυτή η ικανοποίηση της προσπάθειας και της συμμετοχής για μας. Οι προσδοκίες σε ένα τόσο απαιτητικό επίπεδο όπως είναι αυτό που αγωνίζομαι είναι πολύ διαφορετικές. Η ιδέα του ήρωα αθλητή που έσφιξε τα δόντια και παρά τις αντιξοότητες έτρεξε με ένεση είναι ένα εύηχο παραμυθάκι για μικρά παιδιά και ίσως για άλλα αθλήματα. Δεδομένου ότι αγγίζεις το μέγιστο των δυνατοτήτων και αντοχών του οργανισμού σου πρέπει να είσαι απολύτως υγιής για να τρέξεις. Ή τρέχεις και πατώνεις επιδεινώνοντας έναν ήδη καταπονημένο οργανισμό».

Τώρα ετοιμάζεσαι για τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Πώς είναι η καθημερινότητα σου, υπάρχει πίεση;

«Καταρχήν πρέπει να επιστρέψω υγιής, αυτό είναι το βασικό μιας και ταλαιπωρήθηκα από μικροτραυματισμούς. Όσον αφορά την προπόνηση υπήρξε μια αλλαγή φιλοσοφίας, μια στροφή σε παλαιές μεθόδους και πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά. Στόχος πρωτίστως είναι το πανευρωπαϊκό τον Ιούνιο και οι Ολυμπιακοί τον Αύγουστο. Τη μεγαλύτερη πίεση την έχω εγώ, αντίπαλός μου είναι ο εαυτός μου. Είμαι τρομερά απαιτητικός, δεν ικανοποιούμαι εύκολα με τα πεπραγμένα μου, θέτω συνεχώς τον πήχη υψηλότερα κι αυτό γιατί ξέρω πως όταν δουλεύεις με αυστηρώς επαγγελματικούς όρους, με συνεχή οργάνωση και κόπωση , θυσιάζοντας στο βωμό αυτό του επαγγέλματος απλές καθημερινές στιγμές και χρόνο από την οικογένειά μου, πρέπει το τελικό αποτέλεσμα να είναι δικαιωτικό των κόπων και της δουλειάς σου. Εκ του αποτελέσματος κρινόμαστε όλοι. Προτεραιότητά μου η προπόνηση, μια φορά την ημέρα προς το παρόν, από τέλος Νοεμβρίου οι προπονήσεις γίνονται διπλές και ακολουθεί το πολύ δύσκολο χειμερινό πρόγραμμα».

Πρωταθλητισμός. Ποια τα δομικά συστατικά της έννοιας κατά την άποψή σου;

 «Καταρχήν ο πρωταθλητισμός είναι ένα πάρα πολύ απαιτητικό “επάγγελμα”. Και λέω επάγγελμα γιατί εγώ θεωρούμαι πια επαγγελματίας αθλητής. Η πορεία μου, με τις καλές και τις κακές χρονιές μου, μου αποφέρει τα προς το ζην. Αισθάνομαι τυχερός που αυτό που αγαπάω μου αποφέρει έσοδα γιατί όταν αγαπάς κάτι τοκάνεις καλά, μια αλυσίδα είναι ο ζήλος, η αγάπη, το επάγγελμα και το τελικό αποτέλεσμα».

Φοβήθηκες ποτέ ότι αυτός ο αυστηρός επαγγελματισμός μπορεί να καταστρέψει αυτό που αγαπάς;

 «Ποτέ. Από μικρό παιδί παρακολουθούσα ώρες ολόκληρες αγώνες στίβου μπροστά στην τηλεόραση, ασχολία αδιανόητη για τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας μου. Έχω γεννηθεί με κουλτούρα φιλάθλου, αθλητή και πρωταθλητή μετέπειτα. Δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσω να ασχολούμαι με τον αθλητισμό ακόμη κι ως απλός φίλαθλος αργότερα. Ο αθλητισμός είναι δεύτερη φύση μου, κομμάτι της ψυχής μου».

Αθλητισμός και νέα παιδιά. Σε σύγκριση με άλλες χρονιές το ποσοστό των νέων παιδιών που έρχονται σε επαφή με τον αθλητισμό είναι μικρότερο ή μεγαλύτερο;

 «Υποθέτω ότι είναι μικρότερο. Δεν ξέρω πως είναι τα δεδομένα στα Γιάννινα, αν κρίνω όμως από το τι συμβαίνει εδώ στην Αθήνα, ο αριθμός των νέων  που ασχολούνται με αθλητικές δραστηριότητες είναι πτωτικός.

Πληθώρα παραγόντων μπορεί να ερμηνεύσει την κατάσταση αυτή. Εν μέρει είναι φυσιολογικό αν λάβουμε υπόψη μας την αλλαγή των προτεραιοτήτων του σύγχρονου ανθρώπου.

Οι οικονομικές και κοινωνικές συγκυρίες επίσης αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα για την ελληνική οικογένεια, επομένως κι αν κάποια παιδιά θέλουν το στενό τους περιβάλλον δεν τους δίνει αυτό το ερέθισμα να ασχοληθούν με κάποια αθλητική δραστηριότητα, να περάσουν μία ώρα την ημέρα στο στάδιο και να γνωρίσουν από κοντά και να αγαπήσουν το χώρο του αθλητισμού.

Η πίεση της καθημερινότητας και των τρεχουσών αναγκών είναι μεγάλη και ο χρόνος ανεπαρκής. Όταν και οι δύο γονείς εργάζονται πώς θα ξεκλέψουν χρόνο από τη δουλειά τους για να πάνε τον πιτσιρικά στο γήπεδο και να τον πάρουν μετά από μιάμιση-δύο ώρες; Ανέφικτο. Υπάρχουν, βεβαίως και πολλές εναλλακτικές και άκοπες λύσεις σήμερα που κατακλύζουν τον ελεύθερο χρόνο των παιδιών όπως το play station, το facebook και τα καθηλώνουν στον καναπέ.

Εγώ μεγάλωσα σε αλάνα, χωρίς το φόβο των αυτοκινήτων και δίχως γενικότερα το φόβο του εξωτερικού χώρου, κάτι που ασφαλώς δεν υπάρχει σήμερα. Όλα αυτά σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το ίδιο κράτος θεωρεί πλέον τον αθλητισμό είδος πολυτελείας-κι αυτό το καταλαβαίνεις από την απαξίωση που έχει επέλθει στους συλλόγους από την ασκούμενη κρατική πολιτική- αρκούν για να ερμηνεύσουν και τα χαμηλά ποσοστά συμμετοχής των νέων σε αθλητικούς συλλόγους».

Τι μπορούν να κάνουν οι ίδιοι οι σύλλογοι ώστε να προσελκύσουν παιδιά στις τάξεις τους;

 «Καταρχήν να καταρτίσουν ένα σοβαρό πρόγραμμα πλαισιωμένο από τους ανθρώπους που έχουν την απαιτούμενη κατάρτιση προς τούτο, δηλαδή από πτυχιούχους φυσικής αγωγής, να δώσουν κίνητρα στα παιδιά ώστε να αγαπήσουν αυτά τον αθλητισμό και το σημαντικότερο όλων να καταστήσουν βίωμα των γονέων πως ο αθλητισμός μόνο θετικές συνέπειες μπορεί να έχει. Μια ώρα στο γήπεδο δεν είναι έτσι όπως απλουστευτικά τη χαρακτηρίζουν πολλοί γονείς χαμένος χρόνος και άσκοπη σπατάλη ενέργειας.

Όντας μέλος ενός αθλητικού συλλόγου μαθαίνεις να σέβεσαι, να λειτουργείς μέσα σε σαφώς οριοθετημένα πλαίσια κανόνων και φυσικά μαθαίνεις να τελειοποιείς τον εαυτό σου θέτοντας στόχους και προσπαθώντας να τους επιτύχεις. Είμαι σίγουρος πως όσοι γονείς αποφάσισαν να ενθαρρύνουν το παιδί τους σε αυτή την αρχικά ερασιτεχνική ενασχόληση με ένα οποιοδήποτε άθλημα διαπίστωσαν πως αυτή είναι και η σωστή επιλογή».

Η άποψη της μέσης ελληνικής οικογένειας ότι ο αθλητισμός από ένα σημείο και έπειτα κινείται σε επίπεδα πρωταθλητισμού με όποιες συνέπειες συνεπάγεται αυτό (π.χ dopping) συντελεί στη διαιώνιση αυτής της αρνητικής στάσης των γονέων έναντι του αθλητικού χώρου εν γένει;

«Δυστυχώς ο χώρος του αθλητισμού έδωσε και κακώς δικαιώματα αλλά αυτή η αντίληψη αν επικρατεί είναι απολύτως λανθασμένη. Κανένα παιδάκι στην ηλικία των δέκα- δεκαπέντε ετών δεν ασχολείται με το ντόπινγκ και δεν υπάρχει κανένα νόημα να μπει σε μια τέτοια διαδικασία. Αν υπάρχει κάποιος που θα ωθήσει ένα παιδάκι στη χρήση τέτοιων ουσιών είναι τουλάχιστον εγκληματίας. Για μένα αυτή η άποψη είναι ένας μύθος που πρέπει να πάψει να διαιωνίζεται».

Αθλητισμός και ΜΜΕ. Αισθάνεσαι αδικημένος από την κατανομή της δημοσιότητας των αθλημάτων από τα ΜΜΕ; Ποδόσφαιρο και μπάσκετ βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη, ενώ ο στίβος γίνεται πρωτοσέλιδο όταν έρχονται μετάλλια. Θεωρείς ότι υποτιμάται κατ’ αυτόν τον τρόπο η δουλειά σου;

«Ποτέ δε με απασχόλησε η δημοσιότητα, ποτέ δεν είχα αυτό το κόμπλεξ της αυτοπροβολής. Σκοπός των ΜΜΕ δεν είναι να ενημερώσουν αλλά να πουλήσουν μερικές φυλλάδες παραπάνω. Δεν πιστεύω αυτά που λένε και γράφουν στα ΜΜΕ. Είμαι περήφανος για όσα έχω καταφέρει και την εκτίμηση του κόσμου στο πρόσωπο και τα πεπραγμένα μου τη βιώνω καθημερινά. Όσοι γνωρίζουν από αθλητισμό γνωρίζουν ποιος είναι ο Περικλής Ιακωβάκης».

Υπάρχουν πάντως αθλητές που μετά την πρώτη επιτυχία τους εκμεταλλεύονται τη δημοσιότητα για να χτίσουν το προφίλ του υπερ-επιτυχημένου, glamorous αθλητή. Έχουν καταστραφεί καριέρες κατ’ αυτόν τον τρόπο;

«Έχουνε φτιαχτεί καριέρες σίγουρα, αν έχουνε καταστραφεί δεν το γνωρίζω, πολύ πιθανό. Ποτέ δεν μπήκα σε αυτή τη λογική, είναι ξένη προς την κοσμοθεωρία μου».

Ένιωσες ποτέ ότι η δημοσιότητα παραβιάζει την ιδιωτικότητά σου;

 «Όχι, ποτέ γιατί ανέκαθεν υπήρξα πολύ προσεκτικός στον τρόπο έκθεσης της ιδιωτικής μου ζωής στα ΜΜΕ».

Ντόπινγκ. Καλώς ή κακώς υπάρχει στο χώρο. Δώσε μας τις διαστάσεις του προβλήματος μιας και το ζεις εκ των έσω.

«Ντόπινγκ υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Δυστυχώς η τελευταία δεκαετία υπήρξε πολύ άσχημη για τον ελληνικό αθλητισμό και το στίβο ειδικότερα. Πρέπει ωστόσο να επισημάνω ότι στο στίβο υπάρχουν μηχανισμοί αντιντόπινγκ οι οποίοι λειτουργούν εν τοις πράγμασι.

Και το λέω αυτό γιατί μόνο στον παγκόσμιο στίβο συνεχίζουν να δουλεύουν οι μηχανισμοί αυτοί και ενδεχόμενα και σε μερικά ακόμη αθλήματα, όχι όμως πολλά. Από το 2004 και μετά είμαστε υποχρεωμένοι να δηλώνουμε ώρες διαθεσιμότητας μια φορά την ημέρα, κάθε μέρα, 365 ημέρες το χρόνο, ανεξαρτήτως του αν πρόκειται για Χριστούγεννα, Πάσχα, διακοπές ή αν βρίσκομαι στο μαιευτήριο που γεννάει η γυναίκα μου.

Είμαστε διαθέσιμοι για αντιντόπινγκ έλεγχο κάθε μέρα. Αν εγώ επί παραδείγματι δεν ήμουν διαθέσιμος την ημέρα και ώρα που είχα δηλώσει έπαιρνα απουσία, τα λεγόμενα “non-show”. Στα τρία non-show σε 18 μήνες επιβάλλεται διετής τιμωρία και δεν αναφέρομαι φυσικά για θετικό δείγμα. Αναφέρομαι στη μη παρουσία για έλεγχο την προβλεπόμενη ημέρα και ώρα. Πριν τρία χρόνια πέρασα 9 αντιντόπιγκ κοντρόλ συν τα κοντρόλ των αγώνων, εύκολα καταλαβαίνεις ότι οι έλεγχοι είναι παραπάνω από συχνοί.

Σε κάθε περίπτωση ο κόσμος πρέπει να σκεφτεί το εξής: όταν οι Αμερικανοί ήθελαν να πιάσουν τον Αλ Καπόνε ακολούθησαν τα λεφτά. Πού υπάρχουν τα λεφτά; Στο παράνομο ποτό πχ. Τον συλλάβανε για φοροδιαφυγή, δεν απεδείχθη κάτι άλλο. Η αναλογία του παραδείγματος με τον αθλητισμό είναι προφανής: πού υπάρχουν τα λεφτά, στο στίβο ή αλλού; Πόσο εύκολο είναι για έναν αθλητή με εισόδημα 30.000 ευρώ το χρόνο να μπει στη διαδικασία του ντοπαρίσματος και πόσο για έναν που κυνηγά συμβόλαιο πέντε εκατομμυρίων ευρώ το χρόνο;

Υπάρχει περίπτωση μια ομάδα με μπάτζετ κάποιων εκατομμυρίων ευρώ να αφήσει τα πράγματα στην τύχη τους; Υπάρχει περίπτωση ένας αθλητής που αγωνίζεται σε μια ομάδα με ένα τέτοιο μπάτζετ να βρεθεί ντοπέ; Αποκλείεται.

Όταν οι ώρες διαθεσιμότητες προτάθηκαν για εισαγωγή στην πρέμιερ λιγκ οι ποδοσφαιριστές αρνήθηκαν να δηλώνουν ατομικά τέτοιες ώρες διαθεσιμότητας, η ομάδα ως σύνολο δηλώνει μόνο διαθέσιμοι. Οι τενίστες επίσης αρνηθήκαν αυτής της μορφής τον έλεγχο. Και να συμπληρώσω και το εξής: στα ατομικά αθλήματα η απόδοση είναι μετρήσιμη. Σήμερα τρέχω χ χιλιόμετρα, αύριο δεν μπορώ να τρέξω ω χιλιόμετρα. Η διαφορά είτε είναι θετική είτε αρνητική δεν μπορεί να είναι χαώδης γιατί γεννά υποψίες. Οι ποδοσφαιριστές δικαιούνται να έχουν καλές βραδιές, εγώ όμως δε δικαιούμαι. Το ντόπινγκ μπορεί να καταπολεμηθεί αλλά συνεχίζει να υπάρχει γιατί περιστοιχίζεται από μια βιομηχανία πολλών εκατομμυρίων ευρώ».

Τι θα συμβούλευες τα νέα παιδιά που θέλουν να φτάσουν στο επίπεδό σου;

«Καταρχήν θα πρέπει να τους έχει προικίσει η μαμά-φύση με ένα ταλέντο. Σε μια δεύτερη φάση θα πρέπει να έχουν τύχη ώστε να βρεθεί ο κατάλληλος άνθρωπος να διαγνώσει για το ποιο άθλημα  είναι φτιαγμένος αυτός ο σωματότροπος και αν ο νεαρός αθλητής έχει έφεση στην ατομικότητα ή στην ομαδικότητα. Το ταλέντο είναι η βάση, για να φτάσεις όμως στην κορυφή απαιτείται καλλιέργεια του ταλέντου, σκληρή προπόνηση και σωστή νοοτροπία».

Κλείνοντας, πες μας για τον Περικλή σε δέκα χρόνια από τώρα. Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου;

«Υποθέτω ότι σε μια δεκαετία θα πηγαίνω στο γήπεδο να βλέπω τα παιδιά μου που θα παίζουν, θα τρέχουν ή ό,τι άλλο επιλέξουν να κάνουν. Έχω την τιμή να είμαι αξιωματικός της πολεμικής αεροπορίας, ύστερα από ένα μετάλλιό μου στο Παρίσι το 2003 και θα συνεχίσω να υπηρετώ τις ένοπλες δυνάμεις από όποιο διαθέσιμο πόστο».

Αυθόρμητος όσο ποτέ ο αθλητής Ιακωβάκης μας μίλησε για τον άνθρωπο Περικλή και κατέθεσε τη δική του μαρτυρία για όσα ερωτηματικά βασανίζουν το χώρο του αθλητισμού. Εμείς τον ευχαριστούμε για το χρόνο του και του ευχόμαστε κάθε επιτυχία με τα χρώματα της ΕΚΑ Δωδώνης.

Συνέντευξη στη Μαρίνα Σκούμπου (αναδημοσίευση από Αθλητική Γνώμη)