Πύρρος Δήμας: «Στόχος να βγάλουμε από πάνω μας τη ρετσινιά» (videos)

Ο θρύλος της άρσης βαρών, Πύρρος Δήμας βρέθηκε στα Γιάννενα για το περιφερειακό πρωτάθλημα που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα στο κλειστό γυμναστήριο της Λιμνοπούλας και μίλησε στο passports.gr και στον Θανάση Μυριούνη για τις έντονες στιγμές που έζησε ως αθλητής, την επανεκλογή του στη θέση του προέδρου της ΕΟΑΒ, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ομοσπονδία αλλά και τη μάχη του για την καταπολέμηση του ντόπινγκ που άφησε ρετσινιά στο άθλημα της άρσης βαρών.

Αναλυτικά η συνέντευξη:

Καλώς ήρθατε στα Γιάννενα κύριε Δήμα. Έρχεστε συχνά στην πόλη μας;

«Από το 2008 που ανέλαβα πρόεδρος της ΕΟΑΒ επισκέπτομαι τακτικά τα Γιάννενα καθώς υπάρχει εδώ ο Σπάρτακος, ένα σωματείο που πρωταγωνιστεί από το 1990 στην άρση βαρών. Θα ήταν παράλειψή μου να μην αναφερθώ στον Γιώργο Οικονόμου, στη μνήμη του οποίου πραγματοποιείται το περιφερειακό πρωτάθλημα. Οι άνθρωποι του Σπάρτακου έχουν μεράκι και αγάπη για το άθλημα. Ο Τάσος ο Λάγκας που είναι πρόεδρος του σωματείου είναι άνθρωπος του αθλητισμού και έχει βοηθήσει σημαντικά και την άρση βαρών».

Το 2009 ιδρύθηκε στην Κατερίνη αθλητικός σύλλογος με το ονοματεπώνυμο σας. Είστε επίτιμος πρόεδρος του συλλόγου;  Βρίσκεται στην 8η θέση της συνολικής κατάταξης;

«Ναι βρίσκεται όγδοος στη γενική κατάταξη. Πρόκειται για ένα σωματείο που ίδρυσα με τον κουμάρο μου Στάυρο Σγουρίδη που είναι προπονητής της εθνικής ομάδας στίβου. Ο Σταύρος κάποια στιγμή αποφάσισε να γυρίσει από την Αθήνα στα πάτρια εδάφη. Αποφασίσαμε να κάνουμε ένα σωματείο και ξεκινήσαμε δειλά-δειλά πριν 2,5 χρόνια. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα βρέθηκαν φίλοι προπονητές από την άρση βαρών, το στίβο και το τζούντο και πλαισίωσαν αυτή την προσπάθεια. Καταφέραμε να έχουμε μαζί με τις φετινές εγγραφές να έχουμε 220 παιδιά στο στίβο, 45 στην άρση βαρών και γύρω στα 40 στο τζούντο. Στο σύλλογο γίνεται δουλειά με μεράκι και αγάπη, καθώς μόνο έτσι μπορούμε να πορευτούμε σήμερα. Οι εποχές των παχιών αγελάδων περάσαν ανεπιστρεπτί».

Θα σας πάω 20 χρόνια πίσω, στην Ολυμπιάδα της Βαρκελώνης. Τι θυμάστε από εκείνη τη διοργάνωση που ήταν το ξεκίνημα μιας μεγάλης καριέρας;

«Θυμάμαι ότι πήγα στο αεροδρόμιο για να φύγω και είχα μαζί μου το εισιτήριο της πτήσης και τις βαλίτσες με τα πραγματα μου όχι όμως και το διαβατήριο.  Δεν είχε εκδοθεί και το περιμέναμε από στιγμή σε στιγμή. Ήρθε στο αεροδρόμιο κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή και πήγα στη Βαρκελώνη.  Εκεί με ρώτησε ένας δημοσιογράφος της κρατικής τηλεόρασης για τις προσδοκίες μου από τη διοργάνωση και του είχα απαντήσει ότι πάω να πάρω το χρυσό μετάλλιο.  Είδα τον καμεραμαν να κουνάει το κεφάλι του αφού ακούγονταν τρέλα τότε να λες ότι παω να κατακτήσω το χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες».

Ποια ήταν η κορυφαία στιγμή της πορείας σας αυτά τα 20 χρόνια;

«Την κορυφαία στιγμή την έζησα στη Νίκαια στους Ολυμπιακούς της Αθήνας το 2004. Το χειροκρότημα του κόσμου για 15 λεπτά στο τέλος ήταν ότι πιο σημαντικό έζησα ως αθλητής. Συγκινήθηκα γιατί δεν χειροκροτούσαν μόνο για το χάλκινο μετάλλιο που κατέκτησα εκεί αλλά για τη συνολική μου πορεία και τη στάση ζωής που είχα ως αθλητής. Πιστεύω ότι αυτό είναι και το μεγαλείο του αθλητισμού».

Πριν λίγες μέρες επανεκλεγήκατε πρόεδρος της Ομοσπονδίας της Άρσης Βαρών. Τι έργο έγινε την προηγούμενη τετραετία και ποιους στόχους έχετε θέσει από εδώ και πέρα;

«Μετά τα κρούσματα ντόπινγκ που είχε η άρση βαρών ανέλαβα πρόεδρος της ομοσπονδίας το 2008. Κόποιοι δεν το είδαν και με πολύ χαρά αλλά από ανάγκη. Μπήκα παρότι πολύ δύσκολα μπαίνουν αθλητές σε τέτοια πόστα καθώς δεν τους πολυθέλουν. Αντιμετώπισα πολλά προβλήματα στην αρχή. Ούτε τώρα είναι όλα λυμένα  αλλά κάνουμε προσπάθειες. Όταν ανέλαβα υπήρχε μεγάλη δυσπιστία από ανθρώπους εκτός άρσης βαρών και αρκετοί καλοθελητές που ζήλευαν το άθλημα. Η άρση βαρών έχει φέρει στην Ελλάδα 651 μετάλλια σε Ολυμπιακούς, παγκόσμια και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα ακόμα και μεσογειακούς. Η άρση βαρών ήταν η επανάσταση του ελληνικού αθλητισμού από το 1992 έως το 2004.  Ήρθαν κάποια Ελληνόπουλα του εξωτερικού και καταφέραμε να φέρουμε αυτές τις επιτυχίες. Πιστεύω ότι όλο αυτό πείραξε και πολλοί έβγαλαν το άχτι και τα απωθημένα τους με τις αποκαλύψεις το 2008. Η άποψη μου είναι ότι όταν κλέβουν μια τράπεζα δεν πας να την κλείσεις για να μην μπει ο επόμενος κλέφτης αλλά  τη θωρακίζεις. Από το 2008 που ανέλαβα προσπάθησα να θωρακίσω το άθλημα από το ντόπινγκ. Τιμήθηκα από την WADA που με ανακήρυξε πρέσβη κατά του ντόπινγκ καθώς από το 2008 και μετά δεν υπήρξε ούτε ένα κρούσμα. Στόχος μας είναι να βγάλουμε από πάνω μας αυτή τη ρετσινιά. Η ρήση λέει "καλυτερα να σου βγει το μάτι, παρά το όνομα". Προσωπικά κοιμάμαι και ξυπνάω με αυτό τον στόχο: να μην ξαναυπάρξει αθλητής που θα έχει χρησιμοποιήσει απογορευμένες ουσίες.  Όποιος πιαστεί θα οδηγηθεί στον εισαγγελέα. Δεν έχουμε λεφτά για αποστολές αλλά τα λεφτά για το ντόπινγκ δεν τα τσιγκουνεύομαστε».

Ποια τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η άρση βαρών μέσα στην κρίση που βιώνει η χώρα;

«Εμείς αντιμετωπίσαμε δυο κρίσεις μαζί. Η μια που ανέφερα πριν με το ντόπινγκ και η άλλη με τα οικονομικά. Η πρώτη περικοπή δαπανών της πολιτείας προς το άθλημα έγινε το 2004. Η ομοσπονδία έπαιρνε τότε 3 εκατομμύρια ευρώ και το ποσό πήγε στα 1,8. Το δέυτερο χτύπημα ήρθε από τον κύριο Ιωαννίδη που ήταν και τότε υφυπουργός αθλητισμού και μας πήγε στο 1 εκατομμύριο. Τώρα με την κρίση το ποσό έπεσε στις 850.000 ευρώ. Έχουμε κάνει αρκετές περικοπές πχ στο ενοίκιο ή ακόμα και στο προσωπικό καθώς όσοι βγήκαν σε σύνταξη δεν αντικαταστάθηκαν. Προσπαθούμε να περιορίσουμε τα έξοδα όσο το δυνατόν περισσότερα. Το άθλημα είναι ακόμα βιώσιμο αλλά πρέπει να γίνεται καλύτερος προγραμματισμός. Ο προϋπολογισμός του 2012 βγήκε τον Αύγουστο μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου».

Υπάρχουν κίνητρα για τα νέα παιδιά ώστε να ασχοληθούν με την άρση βαρών;

«Η πολιτεία έκοψε τα κίνητρα το 2008 κακήν κακώς. Τα οικονομικά κίνητρα καλώς τα έκοψε αλλά το να δώσεις ένα 10% σε ένα παιδί για να μπει στο πανεπιστήμιο είναι ανέξοδο. Αυτό ήταν λάθος καθώς μειωθήκαν οι εγγραφές σε όλα τα αθλήματα κατά 50-70%. Φέτος πιέζουμε όλοι μαζί και ο Ιωαννίδης που τα έκοψε τότε σκέφτεται να τα επαναφέρει αυτά τα κίνητρα όλοι. Πιέζουμε όλοι προς αυτή την κατεύθυνση και προσωπικά αυτός ήταν ένας λόγος που ανακατεύτηκα με την πολιτική. Γυρνούσα από πλατεία σε πλατεία και δεν έβρισκα πουθενά λύση στα προβλήματα των παιδιών. Για αυτά τα παιδιά μιλάω, αυτούς εκπροσωπώ».

Η πτώση της άρσης βαρών οφείλεται κατά κύριο λόγο στα κρούσματα ντόπινγκ που υπήρξαν;

«Όχι δεν οφείλονται στα κρούσματα. Πιστέυω ότι είναι μια μεταβατική περίοδος και όλοι προσαρμοζόμαστε σε νέες συνθήκες. Όλη αυτή η μετάβαση που βιώνει η κοινωνία έχει περάσει αναπόφευκτα και στον αθλητισμό. Καλώς ή κακώς ο αθλητισμός χορηγείται από το κράτος. Αφού το κράτος έχει πρόβλημα, αυτόματα έχει πρόβλημα και ο αθλητισμός. Προσπαθούμε να συμβαδίσουμε με τα καινούρια δεδομένα. Το μόνο λάθος είναι ότι δεν μπορείς να κάνεις σωστό προγραμματισμό για το μέλλον και αυτό είναι ότι χειρότερο. Πιστεύω ότι θα περάσουν 2-3 χρόνια, θα βρουμε το βηματισμό και θα επανέλθουμε σε εποχές σωστού προγραμματισμού στα οικονομικά. Φέτος από τα 11 παιδιά που ήταν να στείλουμε, στείλαμε τα 4 γιατί δεν είχαμε λεφτά. Τα υπόλοιπα 7 ελπίζουμε να μην σταματήσουν τον αθλητισμό. Θέλουμε-δεν θέλουμε δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο».

Στις πρόσφατες εκλογές ήσασταν επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας του ΠΑΣΟΚ. Για έναν αθλητή όπως εσάς αποτελεί ρίσκο η ενασχόληση σας με την πολιτική; Υπάρχει τριβή στο μύθο που λέγεται "Πύρρος Δήμας";

«Αν σκεφτόμουν την υστεροφημία μου θα έλεγα όχι. Ήμουν στην Αμερική όταν είπα το ναι. Ακούγοντας όλα αυτά που έλεγαν για την Ελλάδα ανατρίχιαζα και τσαντιζόμουν. Έλεγα μέσα μου "και εμείς μπορούμε". Σίγουρα σαν πολιτικός δεν έχω εμπειρία. Στα διοικητικά της ομοσπονδίας ήταν οι πρώτες μου εμπειρίες τα 4 τελευταία χρόνια. Προσπαθώ να αντιληφθώ το πως λειτουργεί η πολιτική και ο σκοπός μου είναι να βοηθήσω. Μπήκα με καλή διάθεση για τη χώρα μου. Έτσι το σκέφτηκα για να βοηθήσω τη χώρα μου. Σίγουρα δεν θα μου βγει σε καλό από την άποψη ότι πριν ήμουν ο Πύρρος όλων των Ελλήνων και τώρα είμαι μοιρασμένος. Είναι όπως ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Βέβαια από την άλλη, έχω δώσει πολλές χαρές σε αυτόν τον κόσμο. Μπαίνω στο μετρό και στο λεωφορείο χωρίς συνοδεία και ο κόσμος με χαιρετάει και με αγκαλιάζει. Τους έχω δώσει πολλές χαρές και δεν πιστεύω ότι με βλέπουν σαν πολιτικό. Αυτό βλέπω μέχρι στιγμής αλλά είναι νωρίς να έχω πλήρη άποψη. Θα σας πω στην επόμενη συνέντευξη».

Θα ξαναέρθετε στα Γιάννενα σύντομα; Μια ευχή για την τοπική άρση βαρών;

«Σύντομα, πολύ σύντομα. Δεν με ενδιαφέρουν τα μετάλλια και οι επιτυχίες, κυρίως με νοιάζει να γεμίζουν τα γυμναστήρια με παιδιά και να τα βλέπω πολλά παιδιά να αγωνίζονται στα πλατώ, τα ταπί, τα ταρτάν και στον αθλητισμό γενικότερα. Ο αθλητισμός είναι μεγάλη σχολή. Σε μένα δεν έδωσε μόνο δόξα, φήμη και χρήμα αλλά μου έδωσε και πράγματα ανεκτίμητης αξίας».

Κλείνοντας, πιστεύετε ότι το ρεκόρ των 180 κιλών στην κατηγορία των 85κ. θα καταρριφθεί ποτέ;

«Βγαίνουν νέα παιδιά στην άρση βαρών. Τα ρεκόρ είναι για να καταρρίπτονται. Κάθε τόσο βγίνουν καινούριοι αθλητές, νέα ταλέντα που έχουν θέληση, κέφι, αγάπη. Κάποια στιγμή θα καταρριφθεί. Κανένα ρεκόρ δεν ζει αιώνια».

Επιμέλεια: ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΥΡΙΟΥΝΗΣ

Video: ΕΛΕΝΑ ΡΑΠΤΗ