Ο Παπαπέτρου, η οικογενειοκρατία και οι πληγές του ΠΑΣ

Καλημέρα σε όλους, χρόνια πολλά για τη σημερινή επέτειο στους απανταχού Έλληνες για το μεγάλο και ιστορικό ΟΧΙ...

Η 28η Οκτωβρίου είναι η σημαντικότερη επέτειος του νεοελληνικού κράτους. Όταν σθεναρά όλοι οι Έλληνες, χωρίς διαχωρισμούς, είπαν ένα δυνατό όχι στον φασίστα Μουσολίνι και στους Ιταλούς κατακτητές. Από όσα βιβλία έχω διαβάσει και από όσα ντοκιμαντέρ έχω δει μου έχει μείνει η ατάκα του τραυματία ανθυπολοχαγού που τυφλώθηκε από χειροβομβίδα κατά τη διάρκεια της μάχης. Στο νοσοκομείο τον επισκέφτηκε η Σοφία Βέμπο και άρχισε να του τραγουδά το γνωστό εμβατήριο «Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά». Εκείνος άρχισε να κλαίει και τότε η Βέμπο τον παρηγόρησε. Η απάντησή του ήταν αποστομωτική: «Σοφία μου, δεν κλαίω που έχασα τα δύο μου μάτια, κλαίω που δεν έχω ακόμα δύο να τα δώσω κι αυτά για την πατρίδα». Αυτά τα παλικάρια είχε να παλέψει ο Ντούτσε, αυτοί ήταν οι Έλληνες του 1940...

Το δεύτερο σημείο που έχει μείνει από την 28η Οκτωβρίου ήταν η καθολική και εθελοντική συμμετοχή του ελληνικού λαού στον πόλεμο. Χωρίς τις διαχωριστικές γραμμές και τις μετέπειτα εμφυλιακές λογικές. Βλέπω στα ντοκιμαντέρ τους Έλληνες να γεμίζουν τα τρένα για να πάνε στο μέτωπο. Μα, θα μου πει ένας δύσπιστος, πρόκειται για προπαγανδιστικά φιλμ. Ακόμα κι έτσι να είναι, οι περιγραφές των απλών στρατιωτών, των αγνώστων ηρώων του έπους των Ελλήνων λένε ότι παρά τις κακουχίες, την πείνα και τις ψείρες πολεμούσαν για την πατρίδα, για το υπέρτατο αγαθό της Ελευθερίας. Άραγε τι σχέση έχουμε εμείς οι βολεψάκηδες Νεοέλληνες με αυτούς τους ήρωες; Μερικοί εκ των οποίων είναι ακόμα άθαφτοι. Κάτι τελευταίο. Όποιος αγαπάει την πατρίδα του δεν είναι φασίστας ούτε όποιος έχει ανθρώπινες ευαισθησίες είναι μαρξιστής. Έχουμε χάσει προ πολλού το μέτρο στη σκέψη και στην κρίση μας...

Πάμε τώρα στα αθλητικά. Ο ΠΑΣ Γιάννινα έχει τρεις ήττες σερί και η ομάδα βρίσκεται σε κρίση, κάνει αγωνιστική κοιλιά. Οδυνηρός ο αποκλεισμός από τη Λάρισα στο κύπελλο, αλλά ας πιάσουμε πρώτα το παιχνίδι του Σαββάτου με τον Απόλλωνα. Στη Ριζούπολη ο ΠΑΣ ήταν καλός αμυντικά, αλλά ανύπαρκτος και πάλι επιθετικά. Όσο καλό διάβασμα κι αν κάνει στους αντιπάλους ο Μεταξάς του λείπουν τα βέλη από τη φαρέτρα. Είναι οφθαλμοφανές ότι από την ομάδα λείπει δημιουργικό χαφ, ο παίκτης που θα κάνει την κάθετη πάσα, θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να σκοράρουν οι επιθετικοί. Γιαυτό λείπει τόσο πολύ ο Πέτρο Κόντε γιατί είναι επιθετικός-υπερόπλο. Μπορεί να δημιουργήσει προϋποθέσεις και να σκοράρει μόνος του, δύο σε ένα. Ας μην γελιόμαστε, κανείς άλλος παίκτης του ρόστερ δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Φανταστικός ο Περέα στο να κατεβάζει μπάλα, να δίνει μάχες, να παίρνει κίτρινες κάρτες τρώγοντας ξύλο από αντίπαλους αμυντικούς, αλλά δεν έχει επαφή με τα δίχτυα. Κι είναι ευθύνη Χριστοβασίλη που όλος ο σχεδιασμός της ομάδας στηρίχτηκε φέτος στον Κόντε. 'Έπρεπε να υπάρχει εναλλακτικό πλάνο κι όχι μετά τον Κόντε το χάος...

Η φάση του πέναλτι στις καθυστερήσεις έδειξε ασυνεννοησία και ερασιτεχνισμό. Ο Μεταξάς ήθελε τον Κάργα και φώναξε «Περέα, Περέα» για να μην πάρει την μπάλα ο Κολομβιανός. Οι παίκτες εντός αγωνιστικού χώρου κατάλαβαν το αντίθετο και την εκτέλεση ανέλαβε ο Περέα με το γνωστό αποτέλεσμα. Συγγνώμη, αλλά αυτό δείχνει μπάχαλο. Τα θέματα αυτά θα έπρεπε να είναι λυμένα από την προπόνηση. Το ποιος εκτελεί μετά τον Εραμούσπε, μετά τον Κάργα κτλ. Σημασία έχει ότι η παλιά συνήθεια του ΠΑΣ να... ανασταίνει πεθαμένους καλά κρατεί. Πρώτη νίκη ο Απόλλωνας. Αν και δεν νομίζω να την σκαπουλάρει φέτος. Μαζί με τον Ατρόμητο είναι οι χειρότερες ομάδες του πρωταθλήματος μέχρι στιγμής...

Πάμε τώρα στο ματς της Τρίτης στο Αλκαζάρ. Εδώ δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Όταν παίζεις με ομάδα της Super League 2 και μάλιστα του Κούγια που έχει πει τόσα και σε έχει πολεμήσει τόσο, δεν χρειάζονται πολλές αναλύσεις. Αντ΄ αυτού ο ΠΑΣ πέταξε ένα ημίχρονο στα σκουπίδια χωρίς φάση και ξύπνησε μόνο όταν έφαγε το γκολ και έμεινε με δέκα παίκτες και κυρίως στην παράταση. Επίσης, στη διαδικασία των πέναλτι φάνηκε ότι η ομάδα δεν ήταν ψυχολογικά έτοιμη για τη ρώσικη ρουλέτα γιαυτό και τα δύο πέναλτι ήταν στα περιστέρια...

Ο τραγικός διαιτητής Παπαπέτρου, που είναι μάλιστα και διεθνής, είναι η πιο τρανταχτή απόδειξη του πόσο χαμηλή είναι η ποιότητα των Ελλήνων διαιτητών. Το VAR είναι απολύτως απαραίτητο στο ελληνικό ποδόσφαιρο για να αποφεύγονται τέτοια εγκλήματα. Στην πραγματικότητα το VAR τους έχει κάνει μαλθακούς, ιδίως τους βοηθούς και περιμένουν πάντα από την τεχνολογία να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Η ελληνική διαιτησία κυριαρχείται από την οικογενειοκρατία. Διαιτητής ο μπαμπάς, διαιτητής με το έτσι θέλω κι ο γιος, εσχάτως κι η κόρη. Υπάρχουν άπειρες περιπτώσεις σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο. Μόνο που η διαιτησία δεν είναι κληρονομικό δικαίωμα, ούτε επάγγελμα του στυλ σπούδασα νομική για να πάρω το δικηγορικό γραφείο του πατέρα μου. Η διαιτησία θέλει και λίγο ταλέντο, όχι μόνο κλίκες και συμμαχίες. Γιαυτό ο ένας εδώ (ας μην πούμε όνομα) ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα...

Ένα μικρό παιδί θα έβλεπε ότι η μπάλα βρήκε τον Γκαρντάφσκι στο πρόσωπο και όχι στα χέρια. Ο βοηθός Σπυρόπουλος που κάλεσε τον Παπαπέτρου και του είπε ότι είναι σίγουρος ότι έγινε χέρι είναι γνωστός εδώ και χρόνια. Κινούμενη λαιμητόμος από το 2018 όταν είχε υποδείξει off side τον Μασούρα που έπαιζε τότε στον Πανιώνιο σε παιχνίδι με τον Ολυμπιακό.Τρία μέτρα τουλάχιστον πίσω. Τότε υπήρχαν σκέψεις για καρατόμησή του αλλά η ΚΕΔ του χαρίστηκε. Τα είδαμε στο Αλκαζάρ τα αποτελέσματα...

ΠΑΣ Γιάννινα και Αστέρας Τρίπολης παίζουν το απόγευμα της Κυριακής στο Ζωσιμάδες. Κι οι δύο προέρχονται από οδυνηρούς αποκλεισμούς στο Κύπελλο Ελλάδας. Ο Αστέρας αποκλείστηκε στο 97' από τον Λεβαδειακό με γκολ του Νίκα. Στο πρωτάθλημα όμως προέρχεται από νίκη με ανατροπή κόντρα στον Παναθηναϊκό. Με πεσμένη ψυχολογία ο ΠΑΣ, ο Μεταξάς καλείται να βρει το γιατρικό για να επιστρέψει η ομάδα στις επιτυχίες...

Από τη στήλη ΠΑΣΕΣ της εφημερίδας ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ