Άσπρο πάτο, καιρός να πάμε παρακάτω…

Το παιχνίδι στο Καραϊσκάκη, με τις συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί για τον ΠΑΣ Γιάννινα, ήταν από αυτά που δεν είχε να χάσει κάτι σε περίπτωση ήττας -και φυσικά το σκορ δεν ξέφευγε, ενώ είχε πολλά να κερδίσει εάν με κάποιον τρόπο έρχονταν και ένα θετικό αποτέλεσμα. Τελικά, θετικό αποτέλεσμα δεν ήρθε, αλλά κάποια κέρδη σίγουρα τα αποκόμισε. Όπως, φυσικά, προέκυψαν και αρκετά πράγματα που πρέπει να διορθώσει.

Το ζήτημα του φόβου στον οποίο στάθηκε ο Ηρακλής Μεταξάς είναι σημαντικό. Ήταν πολλά νέα πρόσωπα, με λίγα λεπτά συμμετοχής κάποιοι, που δεν είχαν μάθει να δουλεύουν μαζί στο γήπεδο. Όταν μάλιστα είχαν μπροστά, ως σέντερ φορ, έναν στόπερ, τα πράγματα ήταν ακόμη πιο περίπλοκα. Δεν τα πήγε άσχημα ο Παντελάκης, αλλά δεν είναι αυτή η θέση του. Σίγουρα μπορεί να βοηθήσει ως αυτό που λέγεται target man, αλλά αυτό δουλεύει καλά όταν έχει επιθετικούς δίπλα του που μπορούν να τον υποστηρίξουν. Αυτό έλειπε και ήταν κάτι που δεν είχε διαβάσει καλά ο κόουτς. Έλα, όμως, που όπως και ο ίδιος παραδέχθηκε στις δηλώσεις του μετά το παιχνίδι, δεν είχε και επιλογές. Σίγουρα θα μπορούσε να επιλέξει τον Μίνα, αλλά δεν μπορώ να τον κακίσω.

Είχα αναφερθεί στο παρελθόν για κάποια «φάουλ» του, αλλά αυτή δεν είναι μια από τις περιπτώσεις. Καλά έκανε για μένα και εμπιστεύτηκε πιο έμπειρους παίκτες, κι ας έπαιζαν σε άλλες θέσεις, από το να έβαζε νεαρούς, που εάν κάτι στράβωνε (όπως έγινε), θα ένιωθαν μεγαλύτερη πίεση. Επαναλαμβάνω: πάντα βάσει των συνθηκών που είχαν δημιουργηθεί. Τελικά, με την έναρξη του δευτέρου μέρους και αφού είδε ποιοι ήταν αρνητικοί, όπως ο Σιόντης ως επιτελικός μέσος που επίσης δεν είναι ο ρόλος του, προχώρησε άμεσα σε αλλαγές. Το κακό είναι πως ο Π. Τριάδης δεν μπορούσε να βοηθήσει εξίσου ως δεύτερος φορ σε σχέση με τον ρόλο που είχε στα πλάγια στο πρώτο μέρος. Στα μάτια μου είναι ο παίκτης που έχει δώσει τα λιγότερα στην τρέχουσα σεζόν και κάτι πρέπει να κάνει για να το αλλάξει αυτό. Έχει στοιχεία που στα μάτια μου μπορεί να το πετύχει. Μάλιστα, ακόμη και ο τραυματισμός του Οικονομόπουλου βοήθησε στο να παίξει ο ΠΑΣ από ένα σημείο και μετά με ορθολογικό σχήμα, καθώς είχε πλέον κανονικό αριστερό μπακ (και όχι δεξί), κανονικούς επιθετικούς -έστω και δεύτερους- τους Μορέιρα και Λώλη, κανονικό χαφ τρεξίματα όπως ο Λιάσος (κι ας έπαιξε δεξί χαφ). Μάλιστα, παρά το γεγονός ότι το σκορ έγραψε τελικά 2-0, στην επανάληψη οι Γιαννιώτες δεν δέχθηκαν ιδιαίτερη πίεση. Όχι πως απείλησαν, αλλά δεν είδαμε τα ίδια με το πρώτο ημίχρονο.

Να σταθώ λίγο και σε κάποιους παίκτες… Το τι είναι ο Κάργας γι’ αυτήν την ομάδα το γνωρίζαμε. Αλλά, και στο Καραϊσκάκη έδωσε μια ακόμη απόδειξη. Καθοριστικός σε επεμβάσεις, αρχηγικός στον τρόπο αντιμετώπισης του παιχνιδιού (δεν είναι τυχαίο το περιβραχιόνιο), αλλά και με διάθεση να προωθήσει την μπάλα μπροστά, ασχέτως εάν αναγκαστικά γίνονταν και λάθη. Ο άλλος είναι ο Στάνκο. Μου άρεσε πολύ στον τρόπο που έπαιζε. Δεν έκανε κάτι εντυπωσιακό, αλλά μοίραζε σωστά την μπάλα και με τα δύο πόδια, έπαιρνε σωστές θέσεις και γενικά είχε μια ηρεμία στο παιχνίδι του. Με την παρουσία του δίνει στον προπονητή τη δυνατότητα να παίξει και με τριάδα στα χαφ, δίπλα στους Καραχάλιο και Ντομίνγκεθ, που η απουσία του είναι σημαντικότατη, ιδίως στο να οργανωθούν οι επιθέσεις της ομάδας.

Τέλος, να κάνω μια ειδική αναφορά στον Σάλιακα. Είναι πραγματικά τραγικό το τι παιχνίδι του έπαιξε η μοίρα στα δύο αυτά ματς της σεζόν κόντρα στον Ολυμπιακό, την πρώην ομάδα του. Και στο Ζωσιμάδες και στο Καραϊσκάκη, έκανε δύο μεγάλα λάθη. Πιο πολύ θεωρώ γιατί νιώθει πίεση να αποδείξει ότι κακώς δεν τον εμπιστεύτηκαν στον Πειραιά. Γιατί και στα δύο αυτά παιχνίδια, ήταν από τους καλύτερους του ΠΑΣ. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ομάδα του Πέδρο Μαρτίνς επέλεγε να μην επιτεθεί τόσο από την πλευρά του και πήγαινε από την άλλη, όπου ήξεραν πως παίζει ο Οικονομόπουλος σε θέση που δεν είναι η φυσική του. Κι όμως, έκανε το λάθος γύρισμα στο πρώτο γκολ, έσωσε σίγουρο γκολ στην κεφαλιά του Μανωλά που θα μπορούσε να είχε κάνει πολύ νωρίτερα το 2-0, ενώ καλύπτει και τον Τικίνιο στη φάση του δεύτερου τέρματος των γηπεδούχων. Για μένα αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος του στο φαληρικό γήπεδο, γιατί είναι λάθος τακτικό και όχι ατομικό, που όλοι κάνουμε στις δουλειές μας. Και δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοια. Αλλά, είναι δυνατό παιδί και ψυχολογικά και θα το ξεπεράσει. Άλλωστε, άπαντες στα Γιάννενα ξέρουν ότι δίνει και την ψυχή του σε κάθε παιχνίδι αυτό το παιδί και κανένας δεν θα τον… πυροβολήσει.

Αυτά τα… λίγα (πολλά έγραψα πάλι) για ένα ματς που στην πραγματικότητα δεν είχε πολλά να αναλύσεις. Όπως έλεγε και ένα άσμα σε ρεπερτόριο που δεν είναι στα ακούσματά μου, «άντε καρδιά μου κι άσπρο πάτο, καιρός να πάμε παρακάτω». Και το παρακάτω έχει πολύ σημασία, ειδικά με το να ολοκληρωθεί θετικά μια προσπάθεια που ξεκίνησε με πολλές δυσκολίες, κανείς δεν περίμενε ότι μπορεί να είναι στόχος η εξάδα, κι όμως αυτό δεν μοιάζει τόσο απίθανο. Είναι δύσκολο μεν –και πολύ- όμως όχι απίθανο.