Με τον Στάικο και όπου μας βγάλει...

Είναι πραγματικά στο όριο του μεταφυσικού αυτό που συμβαίνει με τον ΠΑΣ Γιάννινα αυτήν τη σεζόν. Οι τόσο και τόσοι σοβαροί -και ταυτόχρονα ανατριχιαστικοί- τραυματισμοί είναι δεδομένο πως θα προκαλούσαν σοκ σε κάθε ομάδα. Πρώτα ο Παντελάκης στο ματς της πρεμιέρας με τον Ολυμπιακό και τη διάσειση μετά το χτύπημα κεφάλι με κεφάλι με τον Χασάν, μετά το καταραμένο ματς με τη Λαμία στους «Ζωσιμάδες», εκεί όπου ο Πριόρ βρήκε το κεφάλι του στο γόνατο του Σλίβκα (ξανά διάσειση), στο ίδιο παιχνίδι η ρήξη χιαστού του Κόντε (ξανά 2η αγωνιστική πρωταθλήματος), ένα χρόνο μετά από αντίστοιχο τραυματισμό στο άλλο πόδι, στη συνέχεια η κλωτσιά του Μπιλμπάο στο στήθος του Κιακου (ευτυχώς εκεί χωρίς συνέπειες) στο ματς της Ριζούπολης και τέλος το χτύπημα του Σούλη με τον Σπόραρ στη Λεωφόρο (ξανά μανά διάσειση). Δηλαδή, όλα αυτά μαζί σε πέντε μόλις αγωνιστικές της νέας Super League.

Και μαζί με αυτά, μυϊκοί τραυματισμοί παικτών, που δένουν όλο και περισσότερο τα χέρια του προπονητή. Όλα τα προαναφερθέντα σε μια άκρως μεταβατική σεζόν, με τεράστιες αλλαγές στο ρόστερ, με αλλαγή προπονητή, ακόμη και στο επιτελείο. Και με μια συνισταμένη, να δένει το πριν με το μετά: ο Θανάσης Στάικος, ο οποίος έλαβε το χρίσμα του πρώτου προπονητή (από βοηθός μετά την αποχώρηση του Ηρακλή Μεταξά για τον Αστέρα Τρίπολης) από τον Γιώργο Χριστοβασίλη και φαίνεται ότι δεν δίστασε στιγμή να σηκώσει αυτό το βάρος.

Κι όμως, στη σεζόν που πήρε την ευκαιρία σε ομάδα Α’ Εθνικής και μάλιστα ένα σημαντικό μέγεθος όπως ο ΠΑΣ Γιάννινα, του έκατσαν όλα αυτά και μαζί ένα κάκιστο πρόγραμμα. Δεν θυμάμαι ξανά σε ελληνική ομάδα, εκτός από τόσους άσχημους τραυματισμούς σε μικρό χρονικό διάστημα και στην αρχή της σεζόν, να έχει το πρόγραμμά της στις πέντε πρώτες αγωνιστικές τα τρία παιχνίδια με τους «μεγάλους» όπως τους λέμε της Αθήνας (Ολυμπιακός, ΑΕΚ και ΠαναθηναΪκός -πάντα χρονικά) και μάλιστα εκτός έδρας και διαδοχικά.

Κι όμως, ο Στάικος δεν βρίσκει δικαιολογίες. Ούτε καν για την κακοδαιμονία της ομάδας του. Τον ρώτησα στη συνέντευξη Τύπου μετά το ματς στη Λεωφόρο εάν  έχουν επηρεάσει την ψυχολογία της ομάδας οι συνεχείς τραυματισμοί παικτών. Κι όμως, παρόλο που είπε ότι «έχουμε τη συγκυρία να είναι τραυματισμοί τέτοιου είδους, με συγκρούσεις, και είναι όντως αρκετοί για τις αγωνιστικές που έχουμε παίξει» και πως πράγματι «συνέβησαν σε χρονικά σημεία που ίσως να επηρέασαν την έκβαση των παιχνιδιών», εντούτοις δεν έψαξε δικαιολογία. Όπως τόνισε, «σαν ομάδα δεν πρέπει να σταθούμε σε αυτό το γεγονός».

Και αυτό που κάνει εντύπωση, στις τρεις αυτές αγωνιστικές που είχα την ευκαιρία να τον ρωτήσω κάποια πράγματα στη συνέντευξη Τύπου, ήταν ο τρόπος με τον οποίο απαντούσε. Με απόλυτη ηρεμία και επίγνωση της κατάστασης. Ότι παρά τις ατυχίες και την κακή συγκυρία, μεταδίδει μια αυτοπεποίθηση. Που θεωρώ ότι πρέπει να περνά και στους παίκτες. Οι οποίοι άνθρωποι είναι και επηρεάζονται (καλώς ή κακώς). Οπότε, προσωπικά, και χωρίς καν να γνωρίζω προσωπικά τον κόουτς Στάικο, θα ήθελα να τον δω να μακροημερεύει στον πάγκο του ΠΑΣ. Και αυτό που αντλώ ως συμπέρασμα, είναι πως και ο κόσμος της ομάδας αυτό θέλει. Τον στηρίζει, δίνει περιθώριο για «στραβοπατήματα», όπως αυτό με τη Λαμία που έκατσαν όλα τα κακά της μοίρας μαζί. Και, όπως με πληροφόρησαν οι καλοί συνάδελφοι, συνεργάτες και φίλοι από το PASsports, ο κόσμος που πήγε στα δύο ματς των «Ζωσιμάδων» έβγαλε μπόλικη θετική ενέργεια για να τη μεταφέρει στην ομάδα. Μπορεί να μην είχε τον πολύ κόσμο, ωστόσο όσοι πήγαν, το έκαναν με την καρδιά τους. Και αυτό θεωρώ ότι θα μείνει παρακαταθήκη για να «χτίσει» στο υπόλοιπο της σεζόν και με προοπτική τις επόμενες. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα συμβόλαια που έκανε αυτό το ρόστερ είναι πολυετούς διάρκειας.

Πλέον, έρχεται μια μεγάλη δοκιμασία. Το ντέρμπι στα δυτικά, που πάντα μου αρέσει και με ιντριγκάρει, γιατί έχω και φίλους Αγρινιώτες που ασχολούνται -έστω και επιδερμικά- με την ομάδα της ιδιαίτερης πατρίδας τους και κάνουμε τον απαραίτητο ποδοσφαιρικό χαβαλέ (ή και καφριλίκι, γιατί όχι;) κάθε φορά που έχει ΠΑΣ Γιάννινα-Παναιτωλικός. Εκεί η ομάδα θα πρέπει να βγάλει ξανά χαρακτήρα, κόντρα σε έναν αξιόμαχο και αρκετά ποιοτικό για τα δεδομένα της επαρχίας αντίπαλο. Εκεί θα οριοθετηθούν οι στόχοι της τρέχουσας αγωνιστικής περιόδου και σε περίπτωση νίκης, θα γίνει και μια τεράστια «ένεση ηθικού». Η διοίκηση είναι αποφασισμένη να ακολουθήσει τον σχεδιασμό που χάραξε το καλοκαίρι και ο Στάικος μου δείχνει έτοιμος να τον φέρει εις πέρας, παρά τις δυσκολίες που υπήρχαν και οι οποίες στην πορεία έγιναν ακόμη περισσότερες.

ΥΓ.: Είναι σημαντικό ο ΠΑΣ να βρει έναν καλό προπονητή τερματοφυλάκων για να αντικαταστήσει τον Σλόμπονταν Σούιτσα. Δεν είναι εύκολη αποστολή, δεδομένης της ικανότητας και της εμπειρίας που έχει ο απερχόμενος, ωστόσο οφείλει να το κάνει η διοίκηση, για να μπορέσει να βοηθήσει την κατάσταση, σε μια θέση που έχουν κάτσει και εκεί πολλές αρνητικές συγκυρίες. Και ξαναγράφω και ας φανώ γραφικός: θεωρώ ότι ο Πριόρ θα βγει, αλλά χρειάζεται ένας απαραίτητος χρόνος προσαρμογής.